مروري بر روش هاي تعيين عمر در استانداردسازي مواد منفجره ي نانوسايز

درحال حاضر استفاده از مواد پرانرژي نانوسايز و كامپوزيت هاي حاوي آن ها در سرجنگي هاي پيشرفته، پيشرانه هاي بردبلند و ... نتايج قابل توجهي داشته و موجب گرديده تا توليد مواد پرانرژي نانوسايز با توزيع اندازه ذرات باريك به يكي از محورهاي اصلي تحقيقات و توسعه در صنايع نظامي كشورهاي پيشرفته تبديل شود. از طرف ديگر، مواد منفجره در طول مدت انبارداري دستخوش تغييرات شده و به تدريج تجزيه و تخريب مي شوند، از اين رو، هر ماده ي منفجره، داراي طول عمر مفيدي است. هرچند تخريب مواد منفجره عموماً بسيار كند و تدريجي روي مي دهد اما تعيين مدت زماني كه يك ماده ي منفجره بتواند به صورت ايمن و بدون نگراني نگهداري و به كارگيري شود، يكي از مسائل مهم در چرخه ي عمر اين مواد محسوب مي شود. از اين رو، با شناخت مكانيسم هاي معمول در كهولت و تخريب مواد منفجره ي نانوسايز و بهره گيري از روش هاي استاندارد جهت تخمين طول عمر شيميايي (انبارداري ايمن) و خدمات دهي آن ها موجب خواهد شد تا انبارش و كاربري اين دسته از مواد پرانرژي به درستي مديريت گردد. اين مطالعه رهنمودي براي انتخاب روش مناسب تخمين طول عمر مواد منفجره، از جمله روش هاي تخمين طول عمر بر مبناي اُفت وزن توسط تكنيك هاي آناليز حرارتي گرماسنجي پيمايش ديفرانسيلي (DSC)، وزن سنجي (TG) و ... است تا براساس آن، امكان صحه گذاري عمر مواد منفجره نانوسايز در مرحله ي طراحي، حين توليد و نگهداري آن در چرخه ي عمر محصول فراهم گردد. بررسي هاي انجام شده نشان مي دهد، بعد از اجراي آزمون هاي كهولت، براي تاييد طول عمر مواد منفجره براي مدت كمينه 10 سال، لازم است عدم تغيير در معيار پذيرش ويژگي هاي حساسيت به ضربه، دما، الكتريسيته ي ساكن در شرايط نگهداري؛ كاهش وزن كمتر از سه درصد وزني؛ تغيير كمتر از 20 درصد در خواص مكانيكي؛ سازگاري (پايداري) و برخي مشخصات مورد توافق توليدكنندگان و مشتريان، بررسي و تصديق گردد.