تاثير سطوح متفاوت بينايي و مقدار تمرين بر دقت پرتاب دارت

The Effect of Different Vision Levels and Amount of Practice on Dart Throwing Accuracy

براساس فرضيه اختصاصي ‌تمرين، در دسترس ‌بودن بينايي در طول تمرين، به تخريب عملكرد در آزمون انتقال بدون ‌بينايي منجر مي‌شود. يك فرضيه اين است كه بينايي‌كامل به‌عنوان منبع اطلاعاتي غالب مانع پردازش منابع‌ حسي ديگر مي‌شود، در اين‌ صورت احتمالاً تضعيف بينايي موجب كاهش تسلط بينايي بر ديگر منابع ‌حسي مي‌شود. پژوهش حاضر با هدف تعيين تاثير سطوح متفاوت بينايي و مقدار تمرين بر دقت پرتاب دارت اجرا شد. به ‌اين منظور 30 نفر از دانشجويان دختر راست‌دست دانشگاه شهيد ‌‌بهشتي‌ با ميانگين سني 47/1±80/22سال، داوطلبانه انتخاب و به‌طور تصادفي به سه گروه ‌بينايي‌كامل، بدون بينايي و بينايي ‌تضعيف‌شده تقسيم شدند. مراحل اكتساب شامل دو مرحله تمرين ‌كم (45 كوشش) و تمرين زياد (300 كوشش) بود. نتايج تحليل‌ واريانس ‌دو‌عاملي‌ مركب (3×2) نشان داد كه حذف بينايي اثر تخريبي در اوايل تمرين نداشت، اما پس از تمرين زياد، با حذف بينايي اثر تخريبي در اجراي گروه بينايي‌كامل، مشاهده شد (001/0=P). همچنين عملكرد گروه بينايي ‌تضعيف‌شده تحت تاثير حذف بينايي قرار نگرفت كه مي‌توان نتيجه گرفت كه بينايي ‌تضعيف‌شده احتمالاً مانع پردازش ديگر منابع اطلاعات‌حسي نمي‌شود. يافته‌هاي اين تحقيق از فرضيه اختصاصيتمرين پس از 300 كوشش تمريني با حذف بينايي حمايت كرد. اما از اين فرضيه با اضافه كردن بينايي حمايت نشد و غالب بودن اطلاعات حس ‌عمقي مشاهده نشد. احتمالاً وابستگي به منبع اطلاعات‌آور برتر (در اينجا بينايي) زودتر اتفاق مي‌افتد، درحالي‌كه وابستگي به منبع اطلاعاتي ثانويه (حس‌عمقي) زمان‌بر است و بعد از تعداد كوشش‌هاي تمريني بيشتري رخ مي‌دهد.