نشانه شناسي فضاي نمايش تعزيه

Recognition the Implications of the Semiotic Body Type in Iranian Theater: Taziyeh

امروزه بحث در مورد نشانه شناسي به يكي از دغدغه هاي مهم حرفه مندان و نظريه پردازان پيرامون مباحث شهري، معماري و هنري تبديل شده است. با توجه به اين كه در عصر حاضر، بعد اجتماعي اين علم مورد توجه نظريه پردازان قرار گرفته است. لذا اين پژوهش درصدد تحليل نشانه شناسانه فضاي شبيه خواني هاي ايراني به عنوان هنري كه هم به لحاظ اجتماعي و هم به لحاظ فرهنگي از ديرباز مورد توجه بوده و امروزه رو به كمرنگ شدن مي رود پرداخته و از اين طريق سعي در بازشناسي و پي بردن به مفاهيم نشانه شناسانه موجود در كالبد اينگونه نمايش ها را دارد. هدف از بررسي نشانه شناسانه اين نمايش ها و فضاي مربوط به آن مي تواند كمك شاياني به معماري فضاي تياتر در دوره معاصر و ايجاد مكاني كه درخور نمايش هاي ايراني باشد را در برگيرد. نمونه اي كه در اين پژوهش مورد بررسي قرار گرفته است، از جمله نمايش هايي است كه پس از اسلام شكل مستقلي به خود گرفته و داراي فضايي براي اجرايش مي باشد. اين نمونه شامل تعزيه، به عنوان نمايش آييني است. پژوهش حاضر به صورت توصيفي- تحليلي و با تكيه بر شواهد نظري اجرايي نمايش هاي ايراني و روش گردآوري اطلاعات به صورت اسنادي و كتابخانه اي مي باشد كه در نهايت پس از بررسي تعزيه به عنوان نمايش ايراني آيتم هاي مربوط به جنبه نشانه شناختي آن را استخراج كرده و سپس با تعاريف و الگوهاي مطرح شده در بحث نشانه شناسي مطابقت مي دهد و به تعريف جديدي از اين تطابق دست پيدا مي كند. نتايج حاصل از اين پژوهش نشان مي دهد كه فضاي اجرايي شبيه خواني هاي ايراني تحت تاثير نشانه هاي موجود در عناصر و كالبد فضاي نمايشي خود مي باشند و بيشتر از اينكه اين نمايش ها بر پايه تاويل باشند، داراي جنبه فرا نشانه اي هستند.