تاثير بلندمرتبه سازي بر انعطاف پذيري محيط و پايداري آن

The Effect of High-rise Construction on the Environmentייs Robustness and Sustaina

انعطاف پذيري و پايداري محيط، از كيفيت هاي پراهميت در طراحي معماري و طراحي شهري مي باشند. ارتفاع ساختمان هاي بلند مي تواند تاثيرات قابل ملاحظه اي بر اين دو كيفيت بگذارد. طبق مطالعات انجام شده، توسعه عمودي يكي از راهكارهاي دست يابي به پايداري محيط به شمار مي رود. از سوي ديگر، كاهش انعطاف پذيري طبقات با افزايش ارتفاع ساختمان، يكي از چالش هاي موجود در حوزه بلندمرتبه سازي است. راهكارهايي از سوي طراحان براي تحقق انعطاف پذيري و پايداري در بنا به طور نسبي پيشنهاد شده كه در بعضي موارد به موازات و در راستاي هم هستند و در موارد ديگر با هم تناقض دارند. با توجه به مطالب ارايه شده، ضرورت پرداختن به مباني نظري بلندمرتبه سازي و تبيين رويكرد طراحي آن با عنايت به معيارهاي انعطاف پذيري و پايداري مشخص مي شود. لازم به ذكر است كه طي بررسي هاي انجام شده در زمينه انعطاف پذيري و پايداري، محيط در معناي عام آن مورد بحث قرار گرفته است و برخي مباحث مطرح شده قابل به كارگيري در محيط هاي داخلي و خارجي هستند. در اينجا پرسشي كه مورد بررسي و پژوهش قرار گرفته است. چگونگي تقابل افزايش ميزان پايداري بنا و كاهش كيفيت انعطاف پذيري آن با افزايش ارتفاع مي باشد. اين مساله با بررسي و مقايسه زير مجموعه هاي تشكيل دهنده هريك از اين دو عامل تبيين مي شود. فرض بر آن است كه با به كار بردن پاره اي راهكارها و رعايت برخي ملزومات در مطالعات و طراحي، مي توان انعطاف پذيري بنا را در راستاي پايداري آن با افزايش ارتفاع ساختمان، به حد مطلوبي رساند. در اين نوشتار سعي شده در ابتدا طي مطالعات جداگانه اي، به گونه اي اجمالي از ديدگاه نظري به مفاهيم انعطاف پذيري و پايداري پرداخته شود و در ادامه، با رويكرد تحليلي- توصيفي با روش مطالعات كتابخانه اي، از طريق تطبيق و قياس اين دو مفهوم، راهكارهايي براي حفظ ميزان مناسب انعطاف پذيري بنا با افزايش ارتفاع آن پيشنهاد شود.