يادگيري توالي‌هاي حركتي گفتار در بزرگ‌سالان مبتلا به لكنت

Motor Speech Sequence Learning in Adults Who Stutter

هدف لكنت رشدی، اختلالی گفتاری است. ویژگی‌های این اختلال عبارتند از: تكرار، كشیده‌گویی، گیر و آشفتگی در جریان روان گفتار. عوامل محیطی، حركتی، ذهنی و شناختی‌زبانی در شروع و رشد لكنت نقش دارند. نظریه‌های مختلفی درباره علل ایجاد لكنت مطرح شده است. بر اساس یكی از این نظریه‌ها، لكنت، اختلال در كنترل گفتاری‌حركتی است. طبق فرضیه مهارت‌های گفتاری‌حركتی كه در مطالعات به آن اشاره شده است، گفتار مانند دیگر مهارت‌های حركتی ظریف در نظر گرفته می‌شود و مهارت‌های فرد از پایین‌ترین سطح مهارت به بالاترین سطح مهارت می‌رسد. در این فرضیه، لكنت به علت محدودیت در مهارت‌های گفتاری‌حركتی بروز می‌كند و فرد مبتلا به لكنت در پایین‌ترین نقطه مهارت‌های گفتاری‌حركتی طبیعی قرار دارد؛ در حالی كه افراد روان‌گفتار در بالاترین سطح مهارت در زنجیره گفتار طبیعی قرار دارند. بنابراین، افراد دچار لكنت در یادگیری مهارت‌های گفتاری‌حركتی مشكل دارند و توانایی آنان برای بهره‌بردن از تمرینات حركتی در مقایسه با افراد روان‌گفتار محدود است. بسیاری از برنامه‌های درمانی لكنت الگوهای جدید گفتاری را آموزش می‌دهند و موفقیت در این برنامه‌های درمانی به یادگیری الگوهای جدید آموزش‌ داده‌شده بستگی دارد. بنابراین، اگر افراد دچار لكنت در یادگیری مهارت‌های گفتاری‌حركتی در مقایسه با افراد طبیعی محدودیت داشته باشند، در این برنامه‌های درمانی نیز موفقیت كمی خواهند داشت. هدف از این پژوهش بررسی یادگیری توالی‌های حركتی گفتار در بزرگ‌سالان دچار لكنت است. روش بررسی مطالعه حاضر از نوع توصیفی‌تحلیلی است. تعداد ۱۵ فرد دچار لكنت و ۱۵ فرد طبیعی كه از نظر سن، جنسیت و تحصیلات با گروه هدف همتا شده بودند، در این مطالعه شركت كردند. میانگین سن افراد دچار لكنت ۲۸/۷۳ و میانگین سن افراد طبیعی ۲۸/۴ بود. هیچ‌یك از افراد شركت‌كننده سابقه بیماری‌های نورولوژیك و گفتاری‌حركتی نداشت. در این مطالعه نمونه‌گیری به ‌صورت در دسترس انجام شد. شدت لكنت افراد دچار لكنت با استفاده از مقیاس وینگیت تعیین شد كه در محدوده متوسط قرار گرفت. از شركت‌كنندگان خواسته شد در هر جلسه توالی ناكلمه هشت‌هجایی را ۳۰ بار تكرار كنند. سه جلسه با فاصله یك روز برگزار شد. تحلیل نمونه‌های ضبط‌شده با استفاده از نرم‌افزار PRAAT صورت گرفت. متغیرهای دقت، زمان واكنش و طول توالی بررسی شدند. تحلیل آماری داده‌ها نیز با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۳ انجام گرفت. یافته‌ها طبق یافته‌های به‌دست‌آمده، متغیر دقت در افراد دچار لكنت طی سه روز از روز اول تا روز سوم بهبود یافت (P<۰/۰۵)، اما تفاوتی در این متغیر بین دو گروه دیده نشد (P>۰/۰۵). متغیر زمان واكنش نیز در افراد دچار لكنت از روز اول تا روز سوم بهبود یافت (P<۰/۰۵)، اما این تفاوت بین دو گروه وجود نداشت (P>۰/۰۵). متغیر طول توالی افراد دچار لكنت از روز اول تا روز سوم بهبود یافت (P<۰/۰۵) و تفاوت معناداری نیز بین میانگین طول توالی در دو گروه دیده شد (۰/۰۵>P). در واقع، افراد دچار لكنت مدت‌زمان توالی بیشتر و كندتری در مقایسه با افراد طبیعی داشتند. نتیجه‌گیری نتایج پژوهش حاضر نشان داد افراد دچار لكنت در متغیرهای دقت، زمان واكنش و طول توالی از روز اول تا سوم بهبود می‌یابند. همچنین، افراد دچار لكنت، تعداد خطای بیشتر (دقت كمتر) را طی سه روز تمرین در مقایسه با افراد طبیعی نشان می‌دهند؛ البته این تفاوت بین دو گروه معنادار نبود. در متغیر زمان واكنش نیز همین نتایج به ‌دست آمد. یافته‌های پژوهش حاضر نشان داد افراد دچار لكنت، طول توالی بیشتر و كندتری نسبت به افراد طبیعی داشتند. طبق برخی مطالعات، علت این موضوع شاید این باشد كه افراد دچار لكنت از استراتژی كنترلی استفاده می‌كنند تا تعداد خطاها كمتر شود؛ هرچند بسیاری از مطالعات این موضوع را ناشی از یادگیری حركتی می‌دانند. بر اساس فرضیه مهارت‌های گفتاری‌حركتی می‌توان نتیجه گرفت كه افراد دچار لكنت در یادگیری مهارت‌های گفتاری‌حركتی محدودیت دارند. یافته‌های این مطالعه می‌تواند برای برنامه‌های درمانی لكنت، كاربرد بالینی داشته باشد.

Objective Developmental stuttering is a speech disorder characterized by repetition, prolongation, block and disruption of the smooth flow of speech. Environmental, physical, mental, and cognitive-linguistic factors were involved in the initiation and development of stuttering. There have been several theories about the development of stuttering. One of these theories suggests that stuttering is a speech motor control disorder. Based on the speech-motor skills hypothesis, speech production is a motor skill similar to any other (fine) motor skill that humans possess, and the individual motor skills develop from the lowest skill level to the highest level of motor skills. The SMS view suggests that stuttering may arise from limitations in speech motor skill in people who stutter are located more toward the lower end of a presumed normal speech motor skill continuum. Therefore, people who stutter have difficulty learning speech motor skills and have a limited ability to benefit from speech motor practice compared to normal individuals. Many of the stuttering treatment programs teach the new pattern of speech, and the success of these treatment programs depends on the learning of the new speech patterns. So if people who stutter have limited speech motor skills, also will have little success in this treatment programs. Therefore, this study aimed to investigate motor speech sequence learning in adults who stutter. Materials & Methods This was a descriptive-analytical study with participants as 15 adults who stutter and 15 adults who do not stutter. All subjects were matched for age, sex and educational level. The average age was 28.73 for the adults who stutter was 28.4 for the normal people. All of the participants had history of neurological and motor speech disorders. The convenience sampling method was used for this study. The stuttering severity of people who stutter was assessed with Wingate scale and was in moderate range. Participants were asked to repeat an eight syllable non word sequence 30 times during three practice sessions. Recorded samples were analyzed with PRAAT software, and the variables used to measure performance gains included accuracy, response preparation time and sequence duration. The data were statistically analyzed by SPSS software (version 23). Results Based on the findings of the present study, PWS showed improvement in accuracy from day 1 to day 3 (P<0.05), but there was no difference between the two groups in this variable (P>0.05). Also, the reaction time of the PWS improved from day 1 to day 3 (P<0.05), but there was no difference between the two groups (P>0.05). The sequence duration of the PWS improved from day 1 to day 3 (P<0.05) and there was a significant difference between the two groups (P<0.05). According to the results of this study, PWS showed slower sequence duration compare to PNS . Conclusion The results of this study showed that PWS show improvement in accuracy, reaction time and sequence duration variables from day 1 to day 3. Also, PWS show more substantial number of errors compared to PNS, but this difference was not significant between the two groups. Similar results were obtained for the reaction time. Results of this study demonstrated that PWS show slower sequence duration compared to PNS. Some studies suggested that this could be because people who stutter use a control strategy to reduce the number of errors, although many studies suggested that this may indicate motor learning. According to speech motor skills hypothesis, it can be concluded that people who stutter have limitations in motor speech learning abilities. The findings of the present study could have clinical implication for the treatment of stuttering.