كليدواژه :
افلاطون , درام خواندني , محاكات , ديالوگ , روايت
چكيده فارسي :
ديالوگ‌هاي افلاطون همواره در حوزه فلسفه بستر مطالعه و بررسي بوده، اما در حوزه درام، كمتر توجهي به ويژگي‌هاي دراماتيك اين ديالوگ‌ها شده‌است. به‌ويژه آنكه افلاطون از مخالفان هنرهاي محاكاتي به‌ويژه تياتر و درام بوده، و همين امر موجب تفوق عنصر روايت در آثار او شده بود. ازاين‌رو مي‌توان ديالوگ‌هاي او را با معيارهاي درام‌هاي روايي بررسي كرد. درام‌هاي روايي در دوره مدرن در اروپا رونق يافت و تحت عنوان درام‌هاي خواندني به رسميت رسيد. پژوهش پيش رو به بررسي مولفه‌هاي محاكاتي و روايي در اين درام‌ها و تطبيق آن با ديالوگ‌هاي افلاطوني مي‌پردازد. ابتدا مفاهيم محاكات و روايت تشريح، و سپس آرا ِ افلاطون درباره محاكات و روايت بيان شده‌است. رابطه افلاطون با تراژدي و كمدي نيز به طور مشخص مورد بررسي قرار گرفته‌است. سپس به جايگاه تياتر در دوره مدرن و در ميان هنرهاي غيرمحاكاتي پرداخته‌ايم كه حاصل آن، درام‌هاي خواندني هستند. در تفسير درام‌هاي خواندني، نمايشنامه چهار قديس در سه پرده اثر گرترود استاين و ساختار كلي نمايشنامه‌هاي برتولت برشت و سامويل بكت، از نمايشنامه‌نويسان مدرنيست، بررسي شده‌است. در انتها با دستيابي به مولفه‌هاي درام‌هاي خواندني و تطبيق آنها با ديالوگ‌هاي افلاطوني، به مختصات ديالوگ‌هاي افلاطوني در قالب گونه‌اي دراماتيك دست مي‌يابيم.
چكيده لاتين :
Even though in philosophical studies the Platonic dialogues have always been an area for investigation, little attention has been paid to their dramatic aspects. Since Plato was an opponent of the mimetic arts, in particular theatre and drama, narrative has been given priority in his works. Therefore, his dialogues can be measured against the criteria of narrative drama. In the modern period, narrative drama gained popularity in Europe and was recognized as closet drama. The present article studies the mimetic and narrative features of such dramas and compares them with Platonic dialogues. First, the concepts of mimesis and narrative are described and, then, Plato’s ideas on these concepts are explained. Plato’s views on tragedy and comedy have also been specifically studied. We have, then, concentrated on the place of theatre in the modern period and among non-mimetic arts – an outcome of which is closet drama. In interpreting closet dramas, Gertrude Stein’s Four Saints in Three Acts as well as the overall structure of the plays of Bertolt Brecht and Samuel Beckett, two modernist playwrights, have been examined. Finally, by extracting the features of closet drama and comparing them with Plato’s dialogues, we arrive at the coordinates of Platonic dialogues as a dramatic type.
