كليدواژه :
ادبيات كودك , پسامدرن , فانتزي , نيكولايوا
چكيده فارسي :
استفاده از عناصر پسامدرن در داستان‌هاي كودكان با دشواري‌هايي همراه است؛ زيرا ممكن است مخاطب كم‌تجربه فهم درستي از اين عناصر نداشته باشد و روند درك داستان برايش كند شود. با اين اوصاف، بسياري از شاخصه‌هاي پسامدرن را در داستان‌هاي كودكانه محمدرضا شمس و سيامك گلشيري مي‌توان ديد. مانند: گسست در پيرنگ، خلق دنيايي ديگر، شخصيت‌هاي تخيلي و توهمي، راوي غير قابل اعتماد و تعليق آگاهانه ناباوري. در اين پژوهش براي آنكه نشان دادن تمايز داستان‌هاي پسامدرن در برابر داستان‌هاي متعارف، داستان‌هاي پسامدرني محمدرضا شمس («من، زن‌بابا و دماغ بابام» و «من‌من كله‌گنده») و تهران كوچه اشباح از سيامك گلشيري را در مقابله با انديشه‌هاي روايت‌شناختي ماريا نيكولايوا بررسي مي‌كنيم. نيكولايوا با گرايش‌هاي پساساختارگرايي، ابزاري را كه روايت‌شناسي مي‌تواند براي بررسي ادبيات داستاني كودكان در اختيار ما بگذارد، به ما نشان مي‌دهد. روايت همزمان سه داستان در آثار شمس و تجويف در داستان گلشيري، نمونه‌اي براي گسست و شكاف در روايت است. در پايان داستان نيز شاهد روزنه‌اي به آغاز يك داستان تازه‌ايم.
چكيده لاتين :
Using postmodern elements in children’s fiction has its own difficulties because the non-experienced audiences of such fiction may not have a clear understanding of these elements and, thus, the process of understanding the story would slow down. Nonetheless, a considerable number of postmodern elements can be detected in Mohammadreza Shams’ and Syamak Gloshiri’s fictions for children: breaks in the plots, creation of alternative worlds, presence of imaginary characters, unreliable narrators, and the willing suspension of disbelief. In order to demonstrate the differences between postmodern and conventional fictions, this study examines Shams’s postmodern fictions, Me, My Stepmom, and My Dad’s Nose, and Me, the Big-Head, and Golshiri’s Tehran, Ghost Alley, using Maria Nikolajeva’s narratological ideas. With her poststructuralist tendencies, Nikolajeva presents the tool that narratology can provide us for the examination of children’s fiction. Simultaneous narration of three stories in Shams’ works and story-within-the-story in Golshiri’s are examples of narrative breaks and gaps. At the end we also witness the opening of a window onto a new story..
