تبيين و ارزيابي مولفه هاي هنر عمومي (نمونه موردي : پارك لامپيني بانكوك و ايل گلي تبريز)

Reflections on the Public Art: Comparative Case Study of the Elgolu Park in Tabriz (Iran) and Lampini Park in Bangkok (Thailand)

با شروع قرن بيستم، تغييرات فن آورانه شتابان، شهرنشيني روزافزون و ورودِ هنر به فضاي شهري،گره خوردن حياتِ روزمره مردم به «فضاهاي عمومي » را باعث شد. نياز به تاسيس «نهادهاي » جديد سر بر آوردو «شهر » به يكي از مسئله هاي اساس هنرمندان، برنام هريزان شهري، معماران، سياست مداران و تك تك شهروندان بدل شد. «هنر عمومي » به عنوان يكي از بي شمار را ه هاي پاسخگويي به مساله شهر و شهرنشيني در دهه دوم قرن بيستم به عنوان سبكي مستقل مطرح و به كار گرفته شد. پژوهش حاضر به روش توصيفي- تحليلي به تبيين و ارزيابي دو فضاي شهريِ عمومي مهم در تايلند و ايران از منظر هنر عمومي م يپردازد : پارك لامپيني در شهر بانكوك و پارك ايل گلي در شهر تبريز. از منظر ساختاري اين دو پارك مشابهت هاي عديده اي با يكديگر دارند كه اين مطالعه را از منظر رو ش شناختي توجيه پذير مي كند. بر اساس تحليل مولفه هاي موجود از عناصر مشترك اين دو پارك، درياچه، مقياس مشابه و هم زماني تاريخ احداث فضا است. اين پژوهش در مقام آزمون مدعا با واقعي تهايي كه اين تحقيق بر آنها دلالت دارند از روش تطبيقي كمي استفاده كرده و بر مبناي تحليل ثانويه تمايزات مابين دو فضا را مطرح م يكند به طوري كه هر دو مكان در برخي از جنبه ها داراي ضعف و در برخي ديگر داراي آثار منحصر به فرد هستند.

By the end of the 19th century and beginning of the 20th, rapid technological changes, increasing urbanization, and the login art to Urban Space, everyday lives of the people bounded to the ‘public spaces’. Hereby, new ‘institutions’ were in need, and ‘city’ turned into one of the fundamental problematic sites of inquiry for artists, urban planners, designers, architects, politicians, and every individual citizen around the globe. In 1920s, as one among many solutions to the problematic of the ‘cities’ and ‘citizenship’, ‘public art’ increasingly caught the attentions and preformed an undeniable role in the everyday lives of the people. As an analytical-comparative analysis, this inquiry analyzes urban spaces in two main public spaces in Thailand and Iran comparatively: Lampini Park in Bangkok and Elli Park in Tabriz. From structural perspective, the two are significantly similar; which makes the research justified methodologically. Despite the similarities such as the area of Parks, having lakes and being constructed in the same time, the comparative analysis, based on the analytical components, illustrates that the spaces had been used differently. Contrary to what the analysis the Lampini Park in Bangkok shows, there is no distinction between the interior and exterior structures in case of Elgolu Park in Tabriz; which means the designers faced two different spaces with one single logic and mind set. Not only cannot meet the requirements, but also is caused special confusion and disorder as well.