تحليل تاثير وضعيت دلالتي نشانه در سير تطور روايت در شعر نو ايران

براي رسيدن به تحليلي كه مشخص‌كننده وضعيت روايي شعر نو باشد در اين مقاله از پاره اي نظريات زبان شناسي بهره برده شده است. در اين نوشتار سعي بر اين است تا نشان داده شود شعر نو ايران براي رسيدن به انسجام و قوام، توانسته است از روايت به گونههاي مختلف استفاده كند. روايت در وجه قصه گويي آن، كه بيشتر به دهه هاي آغازين شعر نو مربوط است و روايت به صورت زمينه روايي يا داستانوارگي در سالهاي اخير، كه بيشتر بر تعاملات مفهومي متكي است تا كنشهاي روايي. بررسي نقش دلالتهاي نشانه اي بر سير مصداقي/ مفهومي نشانه، شيوه هاي ايجاد ظرفيتهاي معنايي از طريق دلالتهاي غيرمستقيم نشانه، و چگونگي تاثيرگذاري اين سير بر روايتمندي متون شعر نو ايران در اين مقاله مورد تحليل قرار گرفته است.