پساآنارشيسم و نظريۀ سياسي

POST-ANARCHISM AND POLITICAL THEORY

نظريۀ آنارشيسم با تشويق كنش‌هاي مستقيم و غيرحكومتي مي‌كوشد به مردم آزاد كمك كند تا از سلطۀ سياسي و استثمار اقتصادي رهايي يابند. طرفداران اين نظريه، خواهان شكل‌گيري داوطلبانۀ روابط انساني‌اند كه از نيازهاي مردم نشأت گرفته باشد. اينان به نهاد دولت و قدرت دولتي بدبين‌اند و هر گونه مؤسسة مبتني بر زور و اجبار را عامل تباهي زندگي اخلاقي و اجتماعي انسان قلمداد مي‌كنند. با اين حال، به‌نظر مي‌رسد اين بدبيني با توجه به تحول جايگاه دولت در عصر جهاني ‌شدن، شكل تازه‌اي به خود گرفته است. سؤال اصلي مقالۀ حاضر اين است كه نظريۀ آنارشيسم با توجه به مقتضيات عصر جهاني شدن چه تحولي را پشت سر گذاشته و اين تحول چه تأثيري بر نظريۀ سياسي نهاده است؟ فرضيۀ ما اين است كه در پرتو پديدۀ جهاني شدن كه مصادف با گذار جهان به‌سمت يك سيستم پسامدرن است، آنارشيسم در بنيادهاي معرفت‌شناختي مدرنيستي خود تجديدنظر كرده و در شكل جديد پساآنارشيسم با رد تقليل‌گرايي و ذات‌گرايي و بازتعريف قدرت، مخالفت خود را به اشكال جديد سلطه و اقتدار تعميم داده است.

Current Exchange opinions and criticism between liberalism and communitarianism as two contemporary political schools of thoughts is an important issue. Liberalism in the modern era, especially now without any doubt one of, if not the only, political ideology is dominant. It can be said that communitarians are strongest critics of Liberalism, and liberals in their turn have some strongest critique about communitarian's ideas. This article aims to express critiques of defenders of liberalism against some communitarian authors like Michael j. Sandel, Alasdair MacIntyre, Charls Taylor and Michael Walzer. In short these critiques can be grouped in eight fields: confronting freedom, misunderstanding about liberal freedom, having comprehensive philosophical doctrine, misunderstanding about liberal neutrality, misunderstanding about liberal self, problem of virtue and civic virtues, exaggeration of liberal weaknesses, and impossibility of communitarianism.