شهروندي، هويت محل هاي و احساس امنيت اجتماعي نقش هويت محله اي شهروندان در افزايش احساس امنيت اجتماعي

در شهرهاي سنتي جدايي گزيني فضايي بيشتر بر اساس گروه بند ي هاي ديني و قومي (زباني)، صورت مي گرفت؛ به قسمي كه گروه هاي مختلف اغلب در محل ههاي جداگانه، هم كار و هم زندگي مي كردند. بدين ترتيب، در اين دوره هويت هاي ديني و قومي (زباني) بر هويت محله اي افراد منطبق بود. در حالي كه درشهرهاي مدرن امروزي جدايي گزيني فضايي بشتر بر اساس جدايي محل كار از محل زندگي و تقسيم بندي فضايي محل زندگي در قالب محله ها بر اساس وضعيت اقتصادي اجتماعي و بي توجه (و يا با كمترين توجه) به چنان گروه بند ي هايي صورت مي پذيرد و از اين رو، هويت محله اي ديگر لزوماً بر هويت هاي ديني و قومي (زباني) منطبق نيست (يا به ندرت منطبق است). بنابر اين، كم و كيف مشاركت افراد در حيات محله ها كه از احساس علقه و تعهد افراد (دو مؤلفه اصلي هويت) به محله نشئت مي گيرد، در شهرهاي سنتي و مدرن به كلي متفاوت است. از آنجا كه با تغيير ساخت شهرهاي سنتي و پيدايي شهرهاي مدرن چنان مشاركتي ديگر كمتر ممكن و متصور خواهد بود، هويت محله اي مي تواند به عنوان زمينه اي عملي و در دسترس براي «مشاركت مدني شهروندان » مورد توجه مديريت (سياست گذاري، برنامه ريزي، نظارت و اجرا) شهري قرار گيرد و به همين عنوان نيز معرفي و تبليغ گردد. زيرا محله را مي توان پس از خانوار (خانواده) كوچك ترين واحد «مدني » (صرف نظر از مجتمع مسكوني) محسوب كرد. ظهور چنين فرايندي، امنيت و اساس امنيت را نيز دچار تحول هايي بنيادي كرده، به اين معنا كه امنيت و اساس امنيت از حالت رسمي، حرفه اي و سنتي خود، به شكل جديدي در قالب محله و اجتماع دگرگون شده است (يا بايد بشود). از اين رو، پيدايي پليس محلي، به عنوان يكي از اشكال پليس اجتماع محور، توان پليس را هم براي تطابق با شرايط جديد و هم بازتعريف امينت، افزايش مي دهد.