پليس و مداخله در بحران؛ ايجاد ارتباط در موقعيت بحراني

افسران پليس، نخستين كساني هستند كه در موقعيت هاي بحراني مانند زماني كه امنيت انسان به صورت فردي يا گروهي در اثر بلاهاي طبيعي يا توسط افراد ديگر تهديد مي شود، واكنش نشان مي دهند كه آنان بايد براي تعامل با چنين موقعي تهايي آموزش ببينند. پليس بايد با مهار تهايش براي ارتباط با شهروندان كه در موقعيت هاي بحراني مانند دزديده شدن بچه ها، موقعيت هاي گروگانگيري، بلاهاي طبيعي، حمله هاي تروريستي و ساير بحران هاي شخصي، آماده شود. موضوع اصلي در مداخله هاي بحراني درك برخورد افراد با بحران در كل يك واكنش عادي به شرايطي غير عادي مي باشد. به عبارت ديگر، اگر ما بدانيم كه چطور افراد به طور عادي در بحران رفتار مي كنند و حوادث عادي در چنين موقعيت هايي چه چيزهايي مي باشند، ما ابزار خيلي مهمي در اداره بيشتر افرادي داريم كه از نظر ذهني توسط بحران تحت تأثير قرار گرفته اند؛ دانشي كه آن را در مدت كوتاهي از زمان كنار هم قرار م يدهد، اگر آنان استراحت كنند، رفع خستگي نمايند و در مورد تجارب خود صحبت كنند. در اين حالت، افسران پليس مي توانند نقش مهمي را در مداخله هاي اوليه اجرا كنند و به شهروندان كمك نمايند. دو نمونه تداخلي توضيح داده شده است. نمونه PIE (نزديكي، فوريت، انتظار) و نمونه Kfir (بر اساس Kfir، سه مورد هميشه در بحران حضور دارند: كمبود اطلاعات، تنهايي و بدون چاره بودن). با دسته بندي چنين موقعيت هايي، روش هاي ويژه اي وجود دارد كه پليس بايد در تماس با شهروندان در موقعيت هاي بحراني به كار برد و آن براي كاهش واكنش هاي منفي در بحران كمك خواهد كرد.