سبك و شيوۀ عطار در نيايش

نيايش به عنوان شكلي از رفتار ديني كه هدف از آن، جستن ارتباط با موجوديتي است كه فرد نيايشگر او را به عنوان آفريدگار خود يا موجودي روحاني در نظر ميگيرد؛ در اديان مختلف به شكلهاي گوناگوني صورت ميپذيرد. در همين زمينه از گذشته تا به امروز همواره نحوۀ نيايش و پرستش هر مردمي، به عنوان يكي از مهمترين عناصر و آموزه­ هاي ديني مورد توجه پژوهشگران اين عرصه بوده است. عطار نيشابوري، از جملۀ عارفان، سخن ­سرايان برجسته و نابغه زبان فارسي است كه از شگرد نيايش براي بيان آموزه هاي اخلاقي و عرفاني خود سود ميجويد و بسياري از تعاليم والاي خويش را در خلال اين نيايش ها طرح و به مخاطبان خويش به طور مستقيم و غيرمستقيم القا ميكند و برخي از درماندگيها و حيرانيهاي بشر را در كرۀ خاك به تصوير ميكشد و در مناجات با خدا، در پرتوي از اميد، سخن از زندگي و زيستن معنوي و مرگي عارفانه ميراند كه براي سرگشتگي هاي بشر امروز، ميتواند راهكارهايي ارائه دهد يا با آنها همدلي و همنوايي كند. در برخي موارد نيز، اين نيايشها بسياري از معضلات و نابسامانيهاي جامعۀ روزگار خويش و مناسبات قدرت را طرح و نقد ميكنند. اين پژوهش به روش توصيفي تحليلي به بررسي برخي از نيايشهاي عطار و بيان ويژگيهاي آنها در مثنويهاي وي ميپردازد.