مدلي براي بررسي اثر سياست هاي مديريتي حمل و نقل بر سفرهاي بلند شهري با هدف كار (مطالعه موردي: شهر تهران)

A Model to Assess the Effect of Transportation Demand Management Policies on Urban Long Car Trips

سفرهاي بلند با سواري شخصي بخش عمده اي از جابجايي شهروندان در فعاليت هاي روزانه شهر تهران را تشكيل مي دهند. اين سفرها سهم عمده اي در وسيله-كيلومتر پيموده شده در شبكه و نهايتا نقش بزرگي در آلودگي هاي ناشي از حمل و نقل در شهر بر عهده دارند. بر اين اساس هدايت اين سفرها به طريقه هايي چون حمل و نقل همگاني ضروري به نظر مي­رسد. در اين مطالعه، مديريت تقاضاي سفرهاي بلند كاري به محدوده مركزي شهر تهران مورد نظر است. بر اين اساس با استفاده از رويكرد چند سياستي در مديريت تقاضاي حمل‌ونقل، شناسايي اثرات پنج سياست مديريتي حمل‌ونقل شامل دو سياست جذبي (كاهش زمان سفر سيستم هاي همگاني و بهبود دسترسي به سيستم هاي همگاني) و سه سياست دفعي (قيمت گذاري سوخت، قيمت گذاري پاركينگ و اخذ وروديه به مركز شهر) در سفرهاي كاري به مركز شهر تهران مورد بررسي قرار گرفته است. طراحي اين مطالعه در راستاي امكان­پذيري بررسي سياست هاي تركيبي مديريتي حمل‌ونقل انجام گرفته و اين مطالعه از طريق مصاحبه حضوري با 240 نفر استفاده كننده از سواري شخصي در سفرهاي كاري بيشتر از 8 كيلومتر صورت گرفته است. در اين راستا ضمن تهيه مدل رفتاري انتخاب وسيله مسافران در قالب يك مدل لوجيت چند­جمله­اي، متغيرهاي مربوط به سياست­ها، مورد بررسي دقيق­تري قرار گرفته­اند ­و كاربرد مدل براي سياست قيمت گذاري ورودي به محدوده مركزي شهر نيز ارائه گرديده است.

Transportation demand management (TDM), refers to an approach which tends to more efficient use of transportation resources of a city. Typically, car use reduction is said to be the main goal of this approach to avoid congestion problem. A part of daily car usage in cities is due to commuters’ long trips. It is a crucial issue to attract people out of their cars in long trips because of the high proportion of such trips in vehicle-kilometer traveled as a proxy of transportation emission. . This study focuses on managing the demand of long car trips which their destinations are in the central part of the city of Tehran. Therefore, three push policies (i.e., increasing fuel cost, increasing parking cost, and cordon pricing) and two pull policies (i.e., transit time reduction and transit access improvement) are investigated on 240 commuters who their workplaces are in the central part of the city and their driving distance is more than 8 kilometers. Adopting an approach named multi-instrumentality, design of this study is enhanced by considering TDM policies’ interactions. By developing a behavioral mode choice model in form of multinomial logit, significant transportation related variables are discovered and interpreted, respectively. The application of model regarding to the effect of cordon pricing policy on car usage is also presented.