نقد و بررسي آرا ناقدان معاصر عرب و غرب پيرامون پيام شعر

نقد آرا النقاد العرب و الغرب المعاصرين حول رساله الشعر

مضمون شعر با توجه به خواص ذاتي و ماهيتي آن همچون عاطفه و خيال كه نقشي محوري را در شكل‌گيري و اثرگذاري شعر ايفا مي‌كنند و نيز با درنظرگرفتن فرآيند نيمه‌خودآگاه آفرينش شعر، از جنس و شكل خاصي برخوردار است كه از بدو پيدايش شعر در متن اشعار مشهود بوده، امري ثابت و غيرقابل تغيير مي‌باشد. طي بعضي ادوار فكري كه شكل‌گيري مكاتب ادبي خاصي را در پي داشته، معاني و مضامين متعددي بر مختصات شعر تحميل شده كه اقتضاي مسايل و قضاياي اجتماعي بوده و البته هيچ‌گونه تناسبي با فضاي شعر نداشته و قابل هضم در بافت آن نبوده است. از ديگر سو، نحوه و ميزان ارتباط شعر با افراد اجتماع كه از محدوديت و اقليت خاصي برخوردار است در تعريف كاركرد شعر موثر بوده، مانع از آن مي‌گردد كه شاعر را به رعايت بايدها و نبايدهاي از پيش تعيين‌شده و نامتلايم با ساختار و طبع شعر وادار سازيم. شعر اهداف وجودي خاص خود را داراست و نمي‌توان آن را به عنوان يك ابزار در جهت تامين مقاصد و منافع ناسازگار با محيط شعر تلقي نمود. عدم توجه به طبيعت و ماهيت حقيقي شعر و درك و دريافت ناصحيح از آن موجب تدوين متوني منظوم مي‌شود كه از خواص و آثار شعر تهي بوده، به ابزاري در جهت ارايه گزاره‌هاي گوناگون تبديل مي‌گردد.