سامان دهي نظريه ي عمومي صحت ايقاعات عهدي

ايقاع به عنوان يكي از اعمال حقوقي، حسب مورد ميتواند موجد آثار متفاوتي باشد؛ اما برخلاف عقود كه از ديرباز از منابع اصلي تعهد به شمار مي آمدند، توانايي اين نهاد حقوقي در ايجاد تعهد، از جهاتي مورد ترديد است. در اين نوشتار با استفاده از چند روش گوناگون از جمله استقراء در مصاديق محل اختلاف ايقاع عهدي، مباني نظري موضوع و منابع فقهي مستند اصل صحت و اعتبار ايقاع عهدي يا تعهدات يكطرفه بررسي شده و جايگاه آن به عنوان يكي از منابع تعهد تبيين گرديده است. ايجاد تعهد براي ديگري بر اساس يك اراده، با موانعي مواجه است و جز به صورت استثنايي قابل تحقق نيست؛ اما در بحث ايجاد التزام براي خود، با توجه به اختلافي بودن مصاديق، اين نتيجه حاصل ميشود كه براي تمهيد قاعده قابل استفاده نيست؛ ليكن با بررسي مباني نظري و مستندات فقهي قضيه ميتوان به اين نتيجه رسيد كه ايجاد تعهد يك جانبه براي خود با مانع جدي مواجه نيست.