تأملي بر جاينام شناسي منطقه تات زبان شاهرود خلخال

Toponymy in Khalkhāl's Tāti Speskers regions

جاينام شناسي يا بررسي نام هاي جغرافيايي، از زيرشاخه هاي زبان شناسي است كه اصول و قواعد خاصي دارد. اين علم در ايران در دهه هاي اخير رواج يافته، اما هنوز جايگاه خود را پيدا نكرده است. جاينام ها در گويش هاي ايراني كمتر از زبان فارسي بررسي شده است. تاتي عنواني كلي از گويش هاي ايراني است كه در نواحي مختلف ايران و خارج از ايران رواج دارد و به دو دستهٔ شمالي و جنوبي تقسيم مي شود. بررسي جاينام هاي تاتي به شناخت بيشتر اين گويش ها كمك ميكند. هدف اين مقاله ضمن طرح مسائل كلي در جاينام شناسي ايراني، مطالعهٔ انواع جاينام هاي منطقهٔ تات زبان شاهرود خلخال، با تمركز بيشتر بر روستاي «درو» dora V، و بررسي ويژگي هاي زباني آنها است.

Toponymy or the study of geographical names is one of the linguistic fields that follow specific Principles. This type of study became prevalent in the current decades; however it was not in focus, yet. Toponymy has been investigated in Iranian dialects less than Persian. Tāti is one of the northwestern Iranian languages which is spoken in Iran and outside the Iran’s borders and it has two branches, i.e., southern and northern. The study of toponymy in Tāti can help us to better understand the dialects of this language. Throughout this paper, while discussing the general issues in Iranian toponymy, the types of geographical names in Khalkhāl's Tāti spesker regions – with more focus on the Dərav village- was studied and their linguistic features have been investigated.