ملاك ناصب انگاري، احكام و آثار مترتب بر نصب در فقه اماميه

Criterion for “Anti-Shī‘a Approach”, Rulings and Effects Governed over the Anti-Shī‘as in Imāmī Jurisprudence

در ادبیات فقهی فقیهان امامیه در زمینه ملاك ناصبی، پنج قول مطرح شده است. این اقوال عبارتست از 1. تقدیم غیر علی بر علی (ع) 2. دشمنی ورزیدن با شیعیان علی (ع) 3. مطلق دشمنی با اهل بیت (ع) 4. اظهار دشمنی با اهل بیت (ع) 5. تدین به دشمنی با اهل بیت (ع). با امعان نظر در ادله مورد استناد در این نوشتار در می‌یابیم كه ملاك ناصب انگاری هر انسان، اظهار دشمنی با اهل بیت (ع) و تدین به آن است. اگرچه از منظر مشهور فقیهان، بر نواصب احكام فراوانی چون كفر، نجاست و... مترتب می‌گردد اما با وجود احتمال اراده كفر آنان در مقابل ایمان در روایات، نمی‌توان آنان را كافر اصطلاحی (كفر در مقابل اسلام) تلقی كرد و همچنین مراد از نجاست ناصبی، خباثت باطنی است.

There are five views concerning the criterion for the anti-Shī‘a (nāṣibī) in the jurisprudential literature of the Imāmī jurists. These views include 1. Prioritizing non-Ali to Ali (A.S.); 2. Showing enmity toward followers (shī‘as) of Ali; 3. Absolute enmity to Ahl al-Bayt (A.S.); 4. Expressing enmity to Ahl al-Bayt (A.S.); 5. Religious devotedness to enmity toward Ahl al-Bayt (A.S.). By careful consideration of the evidences referred to in this writing, we would find out that the criterion for presuming any person as anti-shī‘a, is their expression of enmity toward the Ahl al-Bayt (A.S.) and religious devotedness toward it. Although from the viewpoint of the renowned majority of the jurists many rulings such as unbelief (kufr), ritual impurity (nijāsa), etc. is directed toward nāṣibīs, despite the possibility of their will to unbelief vs. belief in traditions, they cannot be considered as unbelievers (kāfir) in its connotative meaning (unbelief vs. Islam); also, what is meant by ritual impurity of the nāṣibīs is their innate malice.