تحليل آماري-رويكردي پژوهش هاي حوزه ادبيات پايداري از آغاز تا پايان سال 1390

A Statistical-Attitudinal Analysis of Researches Carried on in the Field of Resistance Literature: the Beginning to 1390

ادبيات پايداري يا ادب مقاومت، گونه اي از ادبيات سياسي اجتماعي است كه همراه با شرح و توصيف مقاومت هاي مردمي در برابر استبداد و تهاجم، به مثابه عنصري كارامد به بيدارگري، عدالت خواهي و ظلم ستيزي كلامي مي پردازد. ضرورت بررسي و تحليل ابعاد گوناگون اين نوع ادبيات سبب گسترش پژوهش هاي اين حوزه، از اوان شكل گيري انقلاب اسلامي به بعد گرديد، تا جايي كه سِير رو به رشد و صعودي اين گروه از پژوهش ها به ايجاد گرايش تحصيلي جديدي در رشته زبان و ادبيات فارسي با عنوان «ادبيات پايداري» منجر شد. در اين مقاله با بررسي سِير پژوهش هاي حوزه ادب پايداري و شناسايي شباهت هاي پژوهشي و سنجش ميزان تطبيق تحقيقات و مطالعاتِ انجام شده با نيازهاي دانشگاهي، كوشش شده به اين سوالات پاسخ داده شود كه: چه رويكردهايي در پژوهش هاي حوزه ادب پايداري وجود دارد؟ اين رويكردها تا چه اندازه پاسخگوي نياز پژوهشي جامعه علمي بوده اند؟ و نهايتاً نيازها، ضعف ها و كاستي هاي پژوهشي اين حوزه كدامند؟

As a type of socio-political literature, resistance literature deals with describing nations’ resistance against atrocities, and performs as an influential element for enlightenment and justice. The necessity for the analysis of different dimensions of this literature led to the expansion of research in the field from the advent of the Islamic Revolution, to the extent that a new branch was added to the academic field of Persian language and literature. This study examines the progress of the research in the field of resistance literature, the similarities, and the correspondence of the researches with academic requirements. The following questions are examined: What are the approaches in researches related to resistance literature? How effective are they dealing with the needs of the society? What are the shortages, and weaknesses in this field?