اثر جرم بر هم‌گرايي توسعه استان هاي ايران : كاربرد اقتصادسنجي فضايي

The Effect of Crime on the Development Convergence of the Iran’s Provinces: An Application of Spatial Econometrics

هدف اين مقاله بررسي بازدارندگي جرم (امنيت داخلي) بر هم‌گرايي توسعه بين استان‌هاي ايران طي دوره زماني 1375–1390 است. برآورد معادله هم‌گرايي با الهام از نظريه رشد نئوكلاسيك سولو - سوان و با استفاده از اقتصادسنجي فضائي نشان داد هم‌گرايي توسعه بين استان‌هاي ايران برقرار است و شاخص جرم تأثير بازدارنده معناداري بر سرعت توسعه ندارد. وجود هم گرايي بين استان ها، نشان‌دهنده موفقيت سياست هاي توسعه منطقه اي در كاهش نابرابري منطقه اي است. عدم معناداري جرم در فرايند توسعه مي تواند ناشي از نقش بالاي دولت در فرايند توسعه و عدم گذر از حد آستانه اي تراكم جرم براي استان هاي ايران باشد. توصيه مي شود سياست هاي توسعه منطقه اي مانند گذشته بدون توجه به تراكم جرم در استان ها ادامه داشته باشد و اين عدم معناداري، عدم جديت سياست‌مداران را در كنترل جرم و دلايل ايجاد جرم به دنبال نداشته باشد.

The purpose of this paper is to investigate the effect of crime deterrence (Internal Security) on the convergence of development between the provinces of Iran (during the period 1375 to 1390). Estimation of convergence equation inspired by Solo- Swan neoclassical growth theory and using spatial econometrics indicates that while there is no a significant deterrent effect of crime index on the speed of development, convergence of development between the provinces of Iran occur. The existence of convergence among provinces, indicates the success of regional development policy in reducing regional inequality. Non-significant impact of crime in the development process could be due to the huge role of government in the development process and also the lack of enough threshold of crime density for the provinces of Iran. It is recommended that as in the past, regional development policies regardless of the crime density in the provinces continue and this insignificance, lack of seriousness in controlling crime and the causes of crime politicians not to follow.