نگاهي به شيرين در كلام نظامي گنجوي ( با رويكردي به شاهنامه فردوسي)

مفهوم عشق و تكرار آن در كلام سخنوران، از آغاز حيات بشري تاكنون حتي در آثار غيرعاشقانه، جاذبه اي وصف ناپذير ايجاد نموده است. در مقاله حاضر در بحثي مقايسه ايي ـ تطبيقي ـ شخصيت و نوع عشق ورزي «شيرين» را به عنوان يكي از مطرح ترين چهره هاي ادبيات تاريخي ـ غنايي، در خـسرو و شيرين نظامـي با نگاهي به شاهنامه فردوسي مورد بررسي قرار مي دهيم و از خود مي پرسيم كه: آيا عشق اين زن در كلام نظامي مطابق نظر بسياري از پژوهشگران، به راستي كاملاً پاك و عفيف است؟ آيا بدون بررسي دقيق اعمال شيرين تنها مي توان به جهت سخنان عاشقانه اش، وي را عاشقي راستين دانست؟ آيا عشق، اين موهبت الهي مي تواند دليل و سببي براي انجام هر عملي باشد؟ آيا شاعران تنها به واسطه ي دستمايه قرار دادن عشق، مي توانند اعمال ناپسند قهرمانان عاشق پيشه خويش را توجيه كنند؟ و اينكه حكيم گنجه تا چه اندازه توانسته عدالت را در مورد قهرمانان داستان خويش - به ويژه شيرين ـ رعايت كند؟