بررسي انتقادي و تحليلي جريان هاي شعر سنّت گراي معاصر

يكي از مقولات نوين ادبي كه چهار دهه قبل در ميان منتقدان ادبي ايران مطرح شده، اصطلاح جريان شعري (Poetic Current) است. منظور از جريان شعري، اصول مشترك گروهي از صاحبنظران شعر و ادب است كه در صددند تا با ارائه مانيفست خاصي، براي زدودن كهنگي ها از سيماي شعر روزگار، راه نويني پيشنهاد كنند. يكي از اين جريانهاي شعري، "جريان شعر سنّت گراي معاصر" است كه در كنار ساير جريانهاي مدرن شعري، همچنان به راه خود ادامه داده است. مقصود از اين جريان شعري، شعري است كه از نظر قالب هيچ تفاوتي با شعر كلاسيك فارسي ندارد و در قالب هاي غزل، قصيده، رباعي، مثنوي و دوبيتي نو سروده مي شود. اهتمام نگارنده بر اين است كه با استفاده از شيوه نقد تحليلي (Analytical criticism) و ادبيات انتقادي (Literary criticism)، به بررسي و تحليل و معرفي جريانهاي شعر سنّت گراي معاصر از آغاز سده حاضر تا كنون بپردازد. حاصل بحث، شناسايي چهار جريان شعري در سده اخير است كه در اين سياهه به ترتيب زير معرفي شده اند: 1- جريان شعري سنّت گرايان محض 2- جريان شعري نيمه سنتّي (كلاسيك هاي جديد) 3- جريان شعر سنتّي مدرن (شعر رمانتيك جامعه گرا و انقلابي) 4- جريان شعر سنّت گراي پست مدرن (غزل پست مدرن).