مفاهيم نقوش هندسي در شعر شاعران قرون اوليه اسلامي و بازتاب آن در طراحي ظروف خانگي

عناصر هندسي از نخستين مفاهيم قابل درك مي باشند كه مي توان گفت از ابتدايي ترين عناصر قابل درك طبيعت مورد توجه قرار گرفته اند . در اين مقاله به خصوص توجه به پايه ترين اين عناصر از جمله نقطه مورد توجه قرار گرفته كه به خصوص در هنر اسلامي به صورت دايره بيشترين جلوه گري را درميان عناصر هندسي دارد و مي تواند نمادي از خورشيد و آسمان در نظر گرفته شود . اين مفاهيم آنقدر ريشه اي مي باشند كه شاعران نيز جهت تجسم مفاهيم عميق از آن استفاده نموده اند . جلوه گري اين مفاهيم عميق در طراحي ظروف خانگي به عنوان رسانه اي كه در دسترس و استفاده عموم مي باشد مورد توجه اين مقاله بوده است .در اين مقاله با بررسي اصول اوليه مرتبط با هنر در قرون اوليه اسلامي به معنا كاوي نقوش هندسي پرداخته مي شود و روش تحقيق بصورت روش تاريخي – تفسيري و كيفي مي باشد . نمونه هاي پژوهش از موزه هاي ملي ايران، رضا عباسي و آبگينه در نظر گرفته شده است .