بررسي خرد و خردگرايي در ديوان صائب تبريزي

خرد از ديرباز در نظام انديشۀ بشري جايگاهي والا داشته و نزد تمامي اقوام و ملل ستايش شده است. انسان با بكارگيري خرد از يك سو به شناخت امور خير و شر مي‌پردازد و از سوي ديگر با بهره‌گيري از اين عنصر از انجام امور شر بازداشته مي‌شود و به انجام امور خير تشويق مي‌گردد. بنابراين وجود و به كارگيري خرد و انديشه از ضروري‌ترين نيازهاي بشر محسوب مي‌شود. خرد و خردورزي به عنوان گوهري گرانبها و ارزشمند مضمون برجستۀ بسياري از اديبان، شاعران و نويسندگان بوده است و سخن سنجان هر عصر و دوره‌اي با توجه به اقتضاي حال و مقام سخن و مخاطبان خويش از اين مضمون بهره برده‌اند. با استناد به ابيات صائب تبريزي موارد بي شماري به چشم مي خورد كه ضمن به كاربردن استدلالهاي منطقي دلالت بر خردگرا بودن صائب دارد، شواهد و قراين موجود در اشعار وي حاكي از اين است كه صائب به خرد اهميت داده و پايه و اساس اشعارش را تعقل تشكيل مي دهد. اين پژوهش با هدف بررسي خرد و خردورزي در ديوان صائب نگارش يافته است تا با واكاوي ابياتي كه بيانگر اين مضمون است به انديشه‌هاي بلند اين شاعر برجسته نزديكتر شود.