نقد رورتي بر معرفت شناسي

Rorty’s Criticism of Epistemology

رورتي شرحي توصيفي-تاريخي از ديدگاه‌هاي فلاسفه بيان مي‌كند. او پس از اين شرح، مبناگرايي و اصالت بازنمايي را كه از زمان دكارت به بعد در حوزه معرفت‌شناسي حاكم شده است، نقد مي‌كند. به نظر رورتي فرض اساسي فلاسفه اين است كه فلسفه نقش ممتازي براي شناخت ما از جهان دارد و مسائل مورد مطالعه فلسفه سرمدي و جاودانه‌اند. اين به معناي مبنا قرار گرفتن فلسفه است. مخالفت رورتي با مبنا قرار گرفتن فلسفه در حقيقت مخالفت با خود معرفت‌شناسي است. مسئله‌ى اساسي اين است كه آيا رورتي توانسته است خود را از ديدگاه اصالت بازنمايي كه خودش آن را نقد مي‌كند برهاند. براي دوري جستن از اين انتقاد رورتي ديدگاه پراگماتيستي خود را بيان مي‌كند. در اين ديدگاه شناخت مستلزم گفت‌وگو و عمل اجتماعي است كه رورتي اين ديدگاه را رفتارگرايي معرفت‌شناختي مي‌نامد. چارلز تيلور ديدگاه رورتي را ازجمله ديدگاه‌هاي دنيوي مي‌داند كه منجر به نتايج غير اخلاقي مي‌شود. به نظر او ديدگاه رورتي هنوز تحت تسلط اصالت بازنمايي است.

Richard Rorty gives a descriptive-historical account of philosophical views. He criticizes fundamentalism and representationalism which, since Descartes, have dominated epistemology. The fundamental assumption of philosophers is that philosophy has a prominent role in our understanding of the world, and that philosophical issues are permanent. This means that philosophy is regarded as the ground for our knowledge. Rorty is against that, and so he is in fact against epistemology. Now, the question is whether Rorty is successful in freeing himself from representationalism. Rorty declares his pragmatism according to which knowledge requires dialogue and social action. He calls this view epistemological behaviorism. Charles Taylor describes Rorty’s view as a secular viewpoint which leads to unethical consequences. Taylor says that Rorty’s view is still under sovereignty of representationalism.