سياستگذاري صنعتي جهت ارتقاي قابليت‌هاي صنايع دفاعي راهبردي

سياست‌هاي صنعت دفاعي يكي از مهمترين شاخه‌هاي سياست صنعتي كشورهاست و سياست صنعتي، خود يكي از شاخه‌هاي سياست عمومي محسوب مي‌شود. سياست صنعتي، شيوه‌هاي مختلف دخالت دولت در عرصه صنعت و فناوري است كه بهصورت هماهنگ شده و آگاهانه، براي پيشرفت در توسعه صنعتي اعمال مي‌شود. در اين بين ناهنجاري‌هاي رفتاري بخش صنعت در مجموعه اقتصاد كشور از دو حوزه متفاوت ناشي مي‌شود. نخست از كندي مناسبات دروني و دوم از ناهماهنگي‌ها با اقتضايات محيط پيراموني آن. اين مقاله بر آن است تا راهنمايي براي سياستگذاران صنعتي بوده و با انجام يك موردكاوي واقعي، سياستهاي صنعتي آنرا تشريح نمايد. در اين مسير بر اساس يك الگوي مفهومي دو مرحله‌اي، ابتدا به ترسيم وضيعت مطلوب سياستگذاري بر اساس آثار علمي پرداخته شده و در مرحله دوم سياستهاي پيشنهادي براي سازمانهاي صنعتي فعال در عرصه دفاعي را ارايه كرده‌ايم كه عبارتنداز: «اتخاذ سياست هسته و شبكه»، «ايجاد اتحاد راهبردي با صنايع همسوي داخلي و تحكيم پيوندهاي حياتي» و «نگاه پلتفرمي (خانواده محصول) به مقوله طراحي و توليد محصولات و سامانه‌ها». منطق استفاده شده در اين تحقيق «تحليل داده‌بنياد» بوده و از بين چهار رويكرد مختلف آن با توجه به اقتضايات پژوهش، رويكرد گليزر و استراوس انتخاب شد. يافتهها و نوآوري اصلي مقاله، سياستهاي پيشنهادي بوده كه در انتهاي مقاله تبيين و تشريح شده است.