مرکز منطقه ای اطلاع رساني علوم و فناوري - تاثير تمرين هوازي بر ميزان عامل رشد اندوتليال عروقي در موش هاي صحرايي ديابتي

چكيده فارسي :

زمينه: تمرين هوازي به ‌عنوان جزء سودمند برنامه تمريني مي‌تواند به منظور بهبود استقامت قلبي عروقي و ظرفيت عملكردي در افراد به كار برده شود. به نظر مي‌رسد تمرينات هوازي مي‌توانند از طريق افزايش آنژيوژنز، بيماران ديابتي را تحت تأثير قرار دهند. بنابراين هدف از مطالعه حاضر تعيين تاثير تمرين هوازي بر ميزان عامل رشد اندوتليال عروقي در موش هاي صحرايي ديابتي بود. روش كار: 40 رت به دو دسته مساوي 20 تايي ديابتي و سالم تقسيم شدند. در رت هاي ديابتي، ديابت از طريق تركيب تزريق درون صفاقي استرپتوزوتوسين و مصرف غذاي پرچرب ايجاد شد. سپس هر دسته به دو گروه تمرين هوازي به مدت 8 هفته (6 جلسه در هفته بر روي نوار گردان موتوردار) و بدون تمرين تقسيم شدند. در ابتدا، موش هاي صحرايي به مدت 10 دقيقه در روز و با سرعت 10 متر در دقيقه و با شيب 10% تمرين خود را آغاز كردند. سرعت و مدت تمرين به تدريج افزايش يافت تا اين كه مدت و شدت تمرين به ترتيب به 1 ساعت در روز و 26 متر در دقيقه رسيد. 48 ساعت پس از اتمام دوره تمريني عضله قلبي آن ها تحت شرايط استريل جدا گرديد. ميزان بيان پروتئين VEGF به وسيله روش الايزا مورد اندازه گيري قرار گرفت. جهت تجزيه تحليل اطلاعات از آزمون تحليل واريانس يك سويه و آزمون تعقيبي توكي و نرم افزار Spss16 استفاده شد. يافته ها: نتايج مطالعه نشان داد كه ديابت موجب كاهش معني دار ميزان بيان پروتئين VEGF گروه كنترل: 77/14±67/480 در برابر گروه ديابتي: 35/33±12/360 مي شود P<0.001)) هم چنين نتايج نشان داد كه تمرين هوازي به مدت 8 هفته موجب افزايش معني دار ميزان بيان پروتئين VEGFدر گروه هاي سالم گروه كنترل: 77/14±67/480 در برابر گروه تمريني سالم: 06/34±4/621 و ديابتي گروه ديابتي: 35/33±12/360 در برابر گروه تمريني ديابتي: 55/25±88/471 مي شود P<0.001)) نتيجه گيري: بنابراين به نظر مي‌رسد تمرين هوازي مي‌تواند از طريق فعال سازي مسيرآنژيوژنيكي بافت قلب باعث تعديل اثرات مخرب بيماري ديابت گردد. لذا فرايندهاي تنظيمي به وسيله Vascular Endothelial Growth Factor, VEGF كه به وسيله تمرين هوازي تحت تاثير قرار مي‌گيرند، مي‌تواند استراتژي بسيار با ارزشي در توسعه روش‌هاي درماني جديد در بيماري ديابت باشد.