بررسي مناسبات فرهنگي ايران و چين در دوره ايلخانان

Iran - China Cultural Relations during the Ilkhanate Era

پس از حملات مغول به چين، روابط اين كشور با ملل ديگر در ابعاد گوناگون گسترش فراواني يافت. با توجه به مناسبات نزديك و دوستانه ايلخانان ايران و دولت مغولي يوآن در چين، مي‌توان اين دوره را اوج مناسبات ايران و چين در ادوار گذشته دانست. ايرانيان مسلمان در سِمَت هاي گوناگون همچون وزارت، استانداري، دبيري و فرماندهي لشكر به قاآن خدمت مي كردند. مقاله حاضر به روش توصيفي- تحليلي اين نكته را به عنوان مسئله اصلي پژوهش مطرح مي كند كه ايرانيان و چيني‌ها در دوره تاريخي موردنظر به تبادل انديشه‌ها و علوم و فنوني مانند پزشكي، نجوم، نقاشي و چاپ پرداختند و در كنار اين موارد؛ زبان فارسي در چين نفوذ فراواني يافت. نفوذ زبان فارسي در دستگاه اداري و نظامي يوآن به حدي بود كه مي‌توان آن را پس از زبان هاي تركي- مغولي و چيني سومين زبان در چين آن زمان به شمار آورد.

Mongol invasion of China transformed the relations of these country with other nations on many levels and in various aspects. Close amical ties between the Ilkhanate in Iran and the Mongolian Yuan rulers in China promoted the relations between the two countries and propoelled it to its climax. Muslim Iranians served in a myriad of official position, e.g, ministers, governors, sevretaries and army commanders, under Ogedi Khan. The research method is descriptive-analytical and its main focus is on the exchange of science and arts, such as medicine, astrology, painting and printing between Iran and China and the promotion of Farsi language in China. Farsi grew to be so influential in Yuan bureaucracy and military that assumed the thrid position after Turkish-Mongolian and Chinese languages.