بررسي اثر ميزان كربنات‌ها و مواد آلي روي حد رواني و حد خميري در خاك هاي بستر دريا در نيمه شمالي خليج فارس

Effect of Organic and Carbonate Content on Liquid and Plastic Limits of Seabed Soils in the Northern Persian Gulf

نوع و ميزان كاني­هاي رسي مهمترين عامل در تعيين رفتار پلاستيك خاك­ها و در نتيجه حدود آتربرگ آنها به شمار مي­ آيد. اما عوامل ديگري مانند ميزان مواد آلي و ميزان كربناتها نيز به صورت مستقيم يا غيرمستقيم در اين رفتار خاكها موثر هستند. در اين مقاله به منظور بررسي تاثير ميزان كربناتها و مواد آلي موجود در رسوبات بستر دريا، آزمايش­هاي تعيين اين فاكتورها و نيز آزمايش­هاي حد رواني و حد خميري روي نمونه­ هاي به دست آمده از نيمه شمالي خليج فارس انجام گرديد و نقشه پهنه­بندي اين پارامترها در گستره مورد مطالعه ارايه شد. سپس با مقايسه ميزان كربناتها و مواد آلي با حد خميري، حد رواني و شاخص خميري خاكها، مشخص گرديد كه با افزايش ميزان كربناتها، حدود و شاخص مورد بحث كاهش نشان مي­دهد. اين مقايسه در مورد ميزان مواد آلي نشان­دهنده همبستگي مثبت با حدود و شاخص مورد مطالعه است.

Type and rate of clay minerals are responsible for soil plasticity, but there are other parameters like carbonate and organic contents which can affect plasticity of soils. In this study, for assessing the effect of carbonate and organic contents on liquid and plastic limits in seabed sediments of northern Persian Gulf, laboratory tests were done and the results were compared to each other. Based on the test results, zoning maps of liquid limit, plastic limit, carbonate content and organic content for the study area were presented. The results showed that by increasing the carbonate content, the liquid and plastic limits and plastic index were decreased. Also, it was shown that the organic content had positive correlation with Atterberg limits and index.