علل تداوم مناقشه ايران و آمريكا پس از توافق هسته اي

روابط ايران و آمريكا در چند دهه ي اخير به ويژه پس از انقلاب اسلامي همراه با بي اعتمادي، بدبيني و نگاه به شدت خصومت آميز نسبت به يكديگرمعرفي شده است. ساختارهاي هنجاري و معنايي كه هويت بخش ايران و آمريكا در عرصه ي بين المللي است، همديگر را به مثابه ي يك «دگر» و«غير» تعريف كرده است. در اين ميان در چارچوب بن نگره هاي هويتي دوطرف، اقداماتي كه در مناسبات منطقه اي و بين المللي توسط هركدام از دوبازيگر صورت مي گيرد، به عنوان اقدامي عليه«خود» تلقي مي شود. اقداماتي كه به زعم آن بازيگر به عنوان كنش مناسب و در راستاي منافع ملي و خدمت به مولفه هاي هويت ساز است در چشم ديگري يك تهديد نگريسته مي شود. روابط ايران و آمريكا بعد از انقلاب از اين قاعده تخطي نكرده است.. بر اين اساس در مناسبات بين دو بازيگر همواره لحظه هاي اميدبخش به منظور كاستن از اين نگاه منفي به ندرت مشاهده شده است. با اين حال در سالهاي اخير كه مناقشه ي هسته اي ايران اين انگاره ها و سازه هاي به شدت تقابل گرايانه را به عرصه ي عمل كشانده بود؛ با دستيابي به توافق هسته اي ايران و غرب اين سوال سوال مطرح مي شود كه حل مناقشه ي هسته اي در آينده ي مناسبات دوكشور چه پيامدي به همراه دارد. بر اين اساس سوال اصلي تحقيق آن است كه علل و زمينه هاي تداوم مناقشه ي ايران و آمريكا كدام اند؟ فرضيه ي مقاله آن است كه حاكم بودن انگاره هاي هويتي در مناسبات بين دوكشور، مولفه هاي رفتاري متعارضي را در مناسبات منطقه اي و بين المللي آنها بوجود آورده است. از جمله محورهاي تعارض رفتاري دو طرف مساله ي حقوق بشر، تروريسم، حمايت از جنبش هاي اسلامي، مساله ي اسراييل، مسائل منطقه اي و مناقشه ي هسته اي است. در مقاله ي پيش رو نويسندگان به بررسي ابعاد مختلف اين مساله مي پردازند