گونه شناسي ساختاري و محتوايي برنامه هاي سياسي سرگرم كننده شبكه من‌‌وتو، صداي امريكا و صداوسيما

Structural Typology and Content of Entertaining Political Programs in TV Channels Manoto, VOA & IRIB

اطلاع‌رساني سرگرم‌كننده كه به نحوي فزاينده در حال تبديل‌ شدن به يك پديده مهم در عرصه سياسي و رسانه‌اي دنياست، در سال هاي اخير در تلويزيون‌هاي فارسي‌زبان نيز رواج پيدا كرده است. در اين مقاله به گونه‌شناسي ساختاري و محتوايي شش برنامه «شبكه نيم»، «دكتر كپي»، «آنتن»، «پارازيت»، «صرفاً جهت اطلاع» و «حساس نشو» در سه رسانه من‌وتو، صداي امريكا و صداوسيما با استفاده از روش تحليل محتواي كيفي پرداخته شده است. بر اساس نتايج تحليل، سه گونه كلان ساختاري قابل ‌تفكيك است: سرگرمي‌محور، اطلاعات‌محور و تركيبي. اين برنامه‌ها اجزاي ساختاري مشتركي نظير استفاده از ادبيات خودماني و پيگيري آگاهي‌بخشي در قالب‌هاي غير سرگرم‌كننده دارند. به لحاظ محتوايي نيز سه نوع گونه‌‌شناسي قابل ‌ارايه است: نوع جهت گيري سياسي و انتقادي، سطوح نقد و ميزان توجه به جنبه‌هاي ساختاري و ريشه‌اي و ميزان پيگيري موضوعات غيرسياسي. اين برنامه‌ها به‌طور عمده، ويژگي‌هاي محتوايي مشتركي نظير توجه و تاكيد بر مشكلات اقتصادي و رفاهي مردم و توجه و تاكيد بر رفتارهاي نادرست و سخنان متناقض مسيولان كشور دارند.

Infotainment which is increasingly becoming an important phenomenon in the political and media world, has also become popular in Persian language television in recent years. This research studied the structural and content typology of six programs (Shabake Nim, Doctor Copy, Antenna, Parasite, Serfan Jahate Ettala, Hassas Nasho) in the three TV channels Manoto, VOA, and IRIB television using qualitative content analysis method. Based on the results of the analysis, three macro-level structural types can be distinguished: Entertaining, Informing, and Hybrid. These programs have common structural components, such as the use of intimate literature and pursuit informing in non-entertaining genre. Three types of typology can be presented in terms of content: The kind of political and critical orientation, the levels of criticize and attention to the structural and basic aspects, and the extent of pursuing non-political issues. These programs, in general, have common content features, such as emphasize and paying attention to the economic and welfare problems of people, and the wrong behaviors and contradictory words of the country officials.