سازمان‌هاي غيردولتي زنان: از تصور تا واقعيت

سرمايه اجتماعي زيربناي هرگونه حركتي جمعي و علي‌الخصوص فعاليت‌هاي داوطلبانه به شمار مي‌آيد. با وجود تمايل افراد به شركت در سازمان غيردولتي بدليل پايين بودن سطح اعتماد و مشاركت در جامعه، وجود دو نگاه مخرب اپوزيسيون سازي و حكومتي سازي نسبت به سازمان‌هاي غيردولتي، ساختار تمركز گراي دولت، موانع قانوني و فرهنگي و ... اين تمايلات به فعاليت‌هاي عيني و عملي تبديل نشده و در سطح خواسته‌هاي ذهني افراد باقي مانده است. تا قبل از انقلاب اسلامي با اينكه قانون شفافي در مورد فعاليت سازمان هاي غيردولتي وجود نداشت ولي در عمل اين سازمان‏ها از آزادي عمل بيشتري برخوردار بودند. پس از انتخابات دوم خرداد 1376، توجه مجدد به اين سازمان‌هاي مبذول گرديد و حداقل از بعد كمي با رشد قابل توجهي روبرو شدند. اما از لحاظ كيفي اين توسعه شكل نگرفت. با اين توصيف، نگارنده در مقاله پيش رو در تلاش است تا ضمن بررسي موانع پيش روي اين سازمان ها از جمله موانع قانوني، موانع فرهنگي، سياسي، اقتصادي و وجود دو نگاه مخرب اپوزيسيون سازي و حكومتي سازي، نشان دهد كه توسعه نيافتگي سازمان‌هاي غيردولتي- به طور اعم و NGO زنان به طور اخص- در ايران پس از انقلاب اسلامي، ارتباط تنگاتنگي با اين موانع دارد.