بررسي و نقد نظريه اقتباس قرآن از عهدين

A Critique of the Theory about Adaptation of the Qurייan from the New and Old Testaments

اقتباس قرآن از عهدين، مهم ترين نظريه مصادر قرآن و داراي شهرت و پذيرش زيادي در ميان خاورشناسان است. مهم ترين مستند آن، آموزه هاي مشترك دو كتاب است. براين اساس، كه وحياني بودن قرآن و نبوت پيامبر اسلام را نفي مي كند، آن حضرت بسياري از آموزه هاي عهدين را از طريق برخي افراد و گروه هاي يهودي و مسيحي فراگرفته است. هدف اين پژوهش، نقدِ نسبتاً جامع نظريه اقتباس و دفاع از وحياني بودن قرآن است. نگارنده تلاش دارد با بررسي تطبيقي و تاكيد بر برخي تفاوت هاي مهم محتوايي و زباني ميان آموزه هاي مشترك قرآن و عهدين، اقتباسي بودن قرآن را رد كند. وجود گزارش هاي سه گانه متضاد، متناقض و متباين جزيي، در روايت هاي تاريخي مشترك، وجود گزارش هاي متغاير و نيز تفاوت جوهري در سبك و ساختار بياني آن دو، فقدان تناقض هاي دروني عهدين در قرآن، از جمله اين تفاوت هاي مهم است. وجود منبع مشترك وحياني براي دو كتاب، سكوت يا مسلمان شدن گروهي از علماي يهود و نصارا، انتقاد شديد قرآن از يهوديان و مسيحيان، ناسازگاري اقتباس كردن با شخصيت پيامبراكرم صلي الله عليه و آله وسلم، تحدي و مبارزه طلبي قرآن و تاكيد بر وحياني بودن خويش و وجود شان نزول هاي متعدد براي آيات قرآن، دلايل ديگر نقد نظريه اقتباس قرآن مي باشد.

The adaptation of the Qurʹanʹs from the New and Old Testaments is the most important theory about the sources of the Qurʹan and is commonly held by Orientalists. It is mainly based on the teachings of these two scriptures. Rejecting the idea of the revelation of the Qurʹan and prophecy of the prophet of Islam, this theory holds that the prophet had learned many teachings of the Testaments from some Jewish and Christian people and groups. This research aims to provide a relatively comprehensive critique of the theory of adaptation and to confirm the revelation of the Qurʹan. Focusing on a number of important content and linguistic differences between the common teachings of the Qurʹan and the Testaments, the researcher seeks to prove the unsoundness of the claim that the Qurʹan has been adapted from the New and Old Testaments. The existence of the triple opposite, contradictory and slightly different accounts among the common historical narrations, the existence of different reports and the essential difference in the style and explanatory structure of the two and the lack of internal contradictions of the Testaments in the Qurʹan are among the important differences already mentioned. The existence of a common source of revelation for the two books, the silence of a group of Jewish and Christian scholars or their converting to Islam, the severe criticism leveled by the Qurʹan at the Jews and Christians, the inconsistency of adaptation with the Prophetʹs character, the challenge posed by the Qurʹan and its emphasis on its being reveled and the association of many Quranic verses with occasions of Revelation are among the arguments against the theory of the adaptation of the Quran from the Testaments.