كليدواژه :
بافندگان , پارچه , چادرها , دوران تيموري , مراسم طوي
چكيده فارسي :
با توجه به جایگاه پارچه بافان در تمدن ایران و از جمله در دوره تیموری، پژوهش حاضر با تكیه بر روش توصیفی- تحلیلی می كوشد تا به این پرسش پاسخ دهد كه جلوه ¬نمایی این هنر در غالب منسوجات پارچه ای مورد استفاده در طوی های تیمور در قالب پوشش چادرها از سوی بافندگان بر اساس روایات متون و نگاره های بازمانده از مجالس تیمور مبتنی بر چه سیاستی از سوی دربار و دارای چه ویژگی های هنری از سوی بافندگان بوده است؟ یافته ها مبتنی بر تحلیل كلامی و بصریِ روایات و نگاره ها، حاكی از آن است كه از سویی بنا به طبع هنردوست تیمور و از سوی دیگر به دلیل نمایاندن اقتدار و ثبات سیاسی- نظامی در عرصه ملی و فراملی، نشان دادن رشد و تعالی فرهنگی- هنری سرزمین های تحت حكومت و كسب وجه و پایگاه در میان سایر ملل، همواره سعی می شد چادرهای مربوط به طوی های تیمور كه گاه سفیران سایر كشورها در آن حضور داشتند، به نحوی منحصر به فرد تزیین شود. متعاقبا در پی نیاز و سیاست حمایتی تیمور نسبت به آثار تولیدی در این حوزه، سبك های هنری پارچه بافان این دوره به اوج بالندگی و رشد خود دست یافت، چنانكه پارچه های بكار رفته در چادرهای طوی مبتنی بر نبوغ هنری پارچه بافان ایرانی تا حد بسیاری از سبك چینی فاصله و با بهره گیری از الیاف، نقوش و رنگ بندی ویژه، به استقلال هنری مطلوبی دست یافت.
چكيده لاتين :
With regard to the status of cloth-weavers in Iranian civilization, including the Timurid period, the present research, by relying on the descriptive-analytical method, tries to answer the question as to on what policy of the court was the manifestation of this art in most of the cloth textiles used in Timurid ṭoy (merrymaking) in the form of tents coverings by the weavers according to the narratives on texts and images left behind from Timurid gatherings. The findings based on the theological and visual analysis of the narratives and designs suggest that on one hand according to Timur’s art-loving nature and
on the other hand due to representing the politico-military strength and stability in national and transnational arena, display of the artistic-cultural growth and sublimation of the land under its government, and acquisition of popularity and status among other nations, the attempts were always made that the tents for the Timurid ṭoy, in which sometimes the envoys of other countries attended, to be exclusively decorated. Subsequently, as a result of and due to Timur’s supportive policies toward the works produced in this field, the artistic styles of the weavers of this period achieved its pinnacle of growth and exuberance to the extent that the cloth used in ṭoy tents based on the artistic talent of the Iranian weavers considerably distanced from the Chinese style and achieved an artistic independence using the special fabrics, designs, and colors.
