نمادپردازي در غزل نو شاعران جوان زن (با تكيه بر غزليات مريم جعفري آذرماني، نجمه زارع و پانته آ صفايي بروجني)

يكي از شگردهاي عمده بياني در غزل نو ، نمادپردازي است. از اين رو ديدگاهي شايسته براي مطالعه نوغزلسرايي در شعر جوان و بويژه آثار زنان شاعر انگاشته شد. بر اين اساس مجموعه غزلهاي سه تن از زنان نام آشناي شعر جوان (مريم جعفري آذرماني، نجمه زارع و پانته آ صفايي بروجني) از ديد نمادپردازي و شيوه بسامدگيري دقيق و توصيف ـ تحليل داده ها مورد مطالعه قرار گرفت. بسامدها نشان داد كه نمادها به ترتيب بسامد، عبارت است از: «نمادهاي محيطي (طبيعي و سازه اي) بويژه نمادهاي طبيعت جاندار»، «نمادهاي تاريخي بويژه تاريخ پيامبران»، «نمادهاي اساطيري و حماسي، بيش از همه تحت تاثير شخصيتهاي شاهنامه فردوسي»، «نمادهاي ديني، با محوريت شيطان هراسي»، «نمادهاي غنايي، محدود به شخصيتهاي آثار غنايي نظامي»، «نمادهاي ادبي، با هويت بخشي معنايي به اصطلاحات ادبي» و كمتر از همه «نمادهاي فرهنگي (ملي و قومي)». در نتيجه نمادپردازي يكي از ويژگيهاي بياني نوغزلسرايي شاعران زن جوان به‌شمار مي-آيد و مبناي آن بر استفاده از نمادهاي رايج در شعر معاصر قرار گرفته است؛ ازاين رو بسامد نمادهاي بديع و نيز كشف ابعاد نو در نمادهاي رايج، محدود و اندك ارزيابي مي شود و تنها در نمادپردازيهاي «ادبي» و در مواردي معدود در نمادهاي «ديني» و «طبيعي»، نوآوري هايي در اين زمينه مشهود است.