خط‌مش‌گذاري سازمان صداوسيما در حوزه برنامه‌سازي كودك و نوجوان

Programming Policy-making in the Field of Children and Adolescents in IRIB

اثرپذيري چندين برابري كودكان و نوجوانان از تلويزيون نسبت به بزرگسالان، نشان مي‌دهد كه به منظور بالا بردن سهم سازنده سازمان صداوسيما در تربيت نسل آينده، اين سازمان نياز به خط‌مشي‌گذاري علمي در حوزه برنامه‌سازي كودك و نوجوان دارد و اولين گام در اين مسير، بازشناسي وضعيت موجود است. در پژوهش حاضر، وضعيت خط‌مشي‌گذاري سازمان صداوسيما در حوزه برنامه‌سازي كودك و نوجوان، در دوره زماني سال‌هاي 1383 تا 1393، مورد بررسي قرار گرفته است. براي پرداختن به اين مسيله از راهبرد پژوهش «نظريه داده‌بنياد با رويكرد گليزر» و روش گردآوري داده «مصاحبه نيمه‌ساخت‌يافته» با مديران سازمان صداوسيما، مديران گروه و كارشناسان حوزه كودك و نوجوان استفاده شده است. حاصل پژوهش 477 كد، 97 مفهوم و در نهايت، 14 مقوله شامل مقوله محوريِ «تقدم اولويت‌هاي ذهني و سليقه‌اي بر خط‌مشي‌ها»، مقوله‌هاي «جا‌به‌جايي ارزش‌ها و اهداف با خط‌مشي‌ها»، «خلا سياستي»، «غفلت از حوزه كودك در سطح كلان سازمان»، «نبود ساختار نظارتي كارآمد»، «عملكرد جزيره‌اي در خط‌مشي‌گذاري سازمان»، «فشار كسري بودجه»، «عدم‌تربيت نيروي انساني»، «فقدان ريل‌گذاري صحيح در انتقال خط‌مشي‌‌ها»، «تغييرات ساختاري»، «مخاطب‌محوري افراطي»، «تغيير ذايقه مخاطب»، «بيكاري تهيه‌كنندگان كودك» و در نهايت، «ستاره‌سالاري بي‌ضابطه و هدف» بوده است.

Since children and adolescents are more affected by TV programs compared to adults, the organization (IRIB) needs a scientific approach of policy-making in the field of children and adolescents programming to enhance the organizationʹs contribution to trait upcoming generation. The first step is to recognize the present condition. This research studied the condition of the organization in policy-making in the field of children and adolescents programming from 2004 to 2014. The research was carried out using grounded theory strategy with Glazier Approach and semi-structured interview with IRIB managers, heads of departments and experts of children and adolescents field programming to gather data. The result of the study was 477 codes, 97 concepts and, finally, 14 categories including the main category “priority of mentality and taste on policies”, and categories of “replacing values and goals with policies”, “lack of policy”, “neglecting the children’s issue at the macro level of the organization”, “lack of effective supervisory structure”, “separated operations in organization policy-making”, “budget deficit pressure”, “not training human resource”, “lack of proper way to transfer policies”, “structural changes”, “extreme focusing on audience“, “change the audience taste”, “unemployment of children program producers”, and finally, “aimless and irregular starring”.