ارزيابي اثر شارژ سطحي دوكسوربيسين ليپوزومه بر روي سميت سلولي رده سرطان استخوان (استيوساركوما)

مقدمه و هدف: در پژوهش حاضر فرمولاسيون ليپوزومي پگيله حاوي دوكسوروبيسين به منظور بررسي اثر شارژ سطحي بر روي سميت سلولي سنتز شد. مواد و روش ها: فرمولاسيون ليپوزومي دوكسوروبيسين حاوي DPPC، Cholesterol و DSPE-mPEG به همراه مقادير مختلف فسفوليپيد كاتيوني DOTAP (صفر، 5/2 و 20 درصد) به روش گراديان pH تهيه شد. نانو ذرات تهيه شده از جهت درصد بارگذاري دارو، سايز ذرات، شاخص پراكندگي، رهايش دارو 48 ساعته و شارژ سطحي مورد ارزيابي قرار گرفتند. هم چنين اثر سميت دوكسوروبيسين آزاد و محصور شده بر رده سلولي Saos-2 مقايسه شد. نتايج: درصد بارگذاري دارو براي هر سه فرمولاسيون بالاي 82 درصد است. فرمولاسيون ها به صورت مونو ديسپرس مي باشند و سايز ذرات با كاتيوني شدن كاهش يافته است. پتانسيل زتا از 23- تا 4/22 + متغيّر بوده و در مدت ‌زمان 48 ساعت، 43 درصد از دارو از ليپوزوم آزاد گشته است. سميت سلولي دوكسوروبيسين با كپسوله كردن افزايش يافته است. افزايش فسفوليپيد كاتيوني باعث كاهش زنده ماني سلولي شده است. افزايش سميت دارويي براي دوكسوربيسين محصور در ليپوزوم كاتيوني هم به خاطر بيش تر آهسته رهش بودن سامانه و هم به خاطر سميت ايجاد شده توسط DOTAP در ساختار است. نتيجه‌گيري: سميت دوكسوربيسين با محصورسازي درون ليپوزوم افزايش مي يابد. اين افزايش براي دوكسوربيسين محصور شده درون ليپوزوم كاتيوني بيش تر است.

Background and Objective: In the present study, PEGylated liposomal formulation containing doxorubicin was synthesized in order to study the effects of surface charge on its cytotoxicity. Materials and Methods: Liposomal doxorubicin containing DPPC, cholesterol and phospholipid DSPE-mPEG with various amounts of cationic phospholipid, DOTAP, (0, 5.2 and 20%) was prepared by pH gradient method. Prepared nanoparticles were evaluated in term of percentage of drug loading, particle size, polydisparity index, 48-hour drug release, and surface charge. The cytotoxicity of free and entrapped doxorubicin on Saos-2 cell lines was also compared. Results: The percentages of drug loading for all three formulations were higher than 82 percent. All formulations were monodisperse. The particle size was reduced by increasing cationic properties of particles. The zeta-potential varied from -23 to + 22.4, and 43% of the drug was released from the liposome during 48 hours. Cytotoxicity of doxorubicin increased with encapsulation. Addition of cationic phospholipid reduced cell survival. Conclusion: Increasing cytotoxicity of doxorubicin loaded into cationic liposomes is due to the more sustained-release of the system and also the toxicity created by DOTAP in the structure. Cytotoxicity of doxorubicin improved by entrapping it into liposomal vesicles. Doxorubicin loaded into cationic liposome shows highest toxicity.