چكيده فارسي :
يكي از عناصر مهم در داستان نويسي شخصيت است كه در واقع عامل طرح داستان مي باشد. نويسنده با خلق شخصيت ها و بازگو كردن اعمال و رفتاري كه از آنها سر مي زند، در واقع اثري مي آفريند كه خواننده آن را عيني و ذهني تصور كرده و با آن رابطه برقرار مي كند. و اين رابطه تا انتهاي داستان با خواننده همراه است. اين شخصيت پردازي در واقع با تمايلات، افكار و انديشه نويسنده ارتباط مستقيم دارد و خواننده در طول داستان به نوعي با نويسنده و عقايدش در ارتباط است. محمود دولت آبادي از نويسندگان رياليست ايران است، آثار رياليستي وي در واقع الگوي واقعي روزگار خودش مي باشد علاوه بر اين، خلق شخصيت هاي متعدد در آثارش آنها را منبع خوبي براي مطالعه قرار داده است؛ از جمله آثار وي مي توان به رمان داستاني جاي خالي سلوچ اشاره كرد. اين پژوهش سعي كرده است علاوه بر اينكه تعدد و تنوع شخصيت ها و شيوه شخصيت پردازي را مورد مطالعه و بررسي قرار دهد و به اين امر مهم نيز بپردازد كه انتخاب شخصيت و شيوه پردازش به آنها تا چه حد در موفقيت اين رمان نقش داشته است. شخصيت هاي اين كتاب تنها ايستا و راكد نمي باشد بلكه به فراخور حال و مقام تغيير كرده و پويا مي شوند. رواي داستان در شخصيت پردازي هم از شيوه مستقيم (كه همان شناخت شخصيت ها توسط نويسنده است) و هم از شيوه غيرمستقيم (از طريق گفتار و كردار شخصيت ها) استفاده كرده است.
