بندهاي چندمحمولي زبان فارسي بررسي بخش اصليِ بي‌زمان براساس دستور نقش و ارجاع

Persian Multiple-Core Clauses The study of non-finite core according to RRG

در دستور نقش و ارجاع هر بند از بخش اصلي به اضافه سازه هاي غير موضوع تشكيل شده است در سطح بخش اصلي كه شامل هسته و سازه هاي موضوع است مي توان به سه نوع پيوند همپايه سازي و شبه ناهمپايه سازي در سطح يك بند واحد بيش از يك بخش اصلي را به هم متصل كرد اين پژوهش انواع پيوندهاي در سطح بخش اصلي در زبان فارسي را بررسي مي كند چنانچه بخش‌اصليِ هاي در پيوند،به اجبار در يكي از موضوع ها با هم شريك باشند پيوند از نوع غيرناهمپايه سازي است اما اگر يكي از بخش هاي اصلي موضوع بخش اصلي ديگر باشد پيوند از نوع ناهمپايه سازي خواهد بود. بخش هاي اصلي در پيوند در اين سطح همگي تحت سيطره يك عملگر زمان واحد هستند چون سيطره عملكرد عملگر زمان بر سطحي بالاتر از بخش اصلي يعني سطح بند است. هريك از بخش‌هاي اصلي در پيوند، در اين سطح از اتصال مي توانند به لحاظ ويژگي نمود مستقل عمل كنند چون سيطرۀ عملكرد آن در سطحي پايين‌تر، يعني هسته است. در اين بررسي و در مطالعۀ بندهاي چندمحمولي زبان فارسي مشخص خواهد شد كه چون عملگر زمان فقط در سطح بند، مطرح مي‌شود بنابراين آنچه در دستور سنتي در زبان فارسي به عنوان عملگر زمان در سطح بخش اصلي معرفي شده در واقع نمود است و مفاهيم ماضي و مضارع التزامي درست نيستند. همچنين اين بررسي نشان مي‌دهد در زبان فارسي فعل‌هاي وجه ريشه‌اي (توانمندي و درخواستي) تظاهر اتصال غيرناهمپايه‌سازي بخش اصلي را صورت‌بندي مي‌كنند و نهايتاً يك بند واحد را به‌دست مي‌دهند.

This paper studies different core nexus in the Persian language. Different linked cores at this level are in the scope of a single tense operator because the tense operator has scope over higher level than the core level it means clause level. Each of the linked cores in this level can be specified independently for aspect because the aspect operator has scope over lower level than the core level, nucleus. As the tense operator can be specified only in the clause level, the concepts of subjunctive past and subjunctive present tense in the core level in the Persian language isn’t correct and what works as a tense operator according to traditional grammar, is in fact the aspect operator. The study shows in Persian language the root modals (e.g. ability, permission, and obligation) represents non-subordination core juncture to build a single clause.