سياست‌هاي اصلي در ‌تدوين و اجراي راهبردهاي آموزش محيط‌ زيست در برنامه ششم توسعه

برنامه ها و سياست هاي آموزش حفاظت از محيط زيست زماني مي توانند به نحو ريشه اي بر مشكلات زيست‌محيطي فائق آيند و از بروز معضلات و مخاطرات زيست‌محيطي در آينده پيشگيري كنند كه در فرايند برنامه‌ريزي‌هاي توسعه قرار گرفته و در تعامل تنگاتنگ و متوازن با ساير بخش‌ها ملاحظه و اجرا شوند. هدف اصلي اين تحقيق شناسايي و تعيين سياست‌هاي اصلي در تدوين و اجراي راهبردهاي آموزش محيط‌ زيست كشور است تا با در نظرگرفتن اين سياست‌ها بتوان براي اصلاح و اثربخشي اين نوع آموزش‌ها و متناسب ساختن آنها با نيازها و شرايط كشور در برنامه ششم توسعه اقدام كرد. در اين پژوهش از روش تحقيق توصيفي- پيمايشي استفاده شده است. جامعه آماري شامل متخصصان و دانشجويان مقطع كارشناسي‌ارشد و دكترا در رشته آموزش محيط‌زيست است كه چهل نفر به عنوان نمونه آماري در اين تحقيق شركت كرده‌اند. ابزارگردآوري داده‌هاي تحقيق را پرسشنامه محقق ساخته است. داده‌هاي تحقيق با روش‌هاي آمار توصيفي شامل جداول فراواني، درصد و ميانگين وزني و روش‌هاي آمار استنباطي شامل آزمون تحليل واريانس فريدمن و آزمون خي‌دو تحليل شدند. نتايج نشان داد كه سياست‌گذاري و تعيين راهبرد براي بازنگري و اصلاح آموزش‌هاي زيست‌محيطي دركشور ضروري است. در اين خصوص، مشكلات اجتماعي و فرهنگي از مهم‌ترين چالش‌هاي آموزش محيط‌زيست به شمارمي‌روند. همچنين براي اثربخشي دوره‌ها و برنامه‌هاي آموزش محيط‌زيست در قبال نيازها و شرايط كشور بايد استفاده از فناوري، گنجاندن آموزش محيط‌ زيست در دروس و ساعات برنامه درسي رسمي، برگزاري كارگاه‌ها، فعاليت‌هاي عملي و خارج از كلاس مورد تأكيد قرارگيرند. در نهايت براي توسعه پايدار، افزايش مشاركت و مسئوليت‌پذيري در حفاظت از محيط‌زيست، ترويج اخلاق محيط‌زيست در آموزش‌هاي رسمي، غيررسمي و همگاني الزامي است