تأثير پس انداز و آزاد سازي بر توسعه كشورهاي عضو اوپك

A Survey of Savings and Openness Effects On Economic Growth in OPEC Countries

هدف ازاين مقاله تحليل تجربي معماي ارائه شده توسط هوريكا و فلدستاين (Feldstain و Horioka) درسال 1980 در بين گروه خاصي از اقتصادهاي توسعه يافته بر پايه صادرات نفت كشورهاي عضو اوپك همانند ايران، ونزوئلا، عراق، ليبي، اندونزي، الجزاير، كويت، قطر و عربستان طي سال‌هاي 1970 تا 2009 است. در اين مقاله به بررسي رابطه ميان پس‌انداز و سرمايه‌گذاري و ميزان حساسيت آنها نسبت به دو عامل درجه آزادي و بزرگي اقتصاد هر كدام از اين كشورها پرداخته شده است. نتايج تجربي نشان مي دهد كه يك تاثير سيستماتيك ميان اندازه آزادي كشورها و رابطه ميان سرمايه‌گذاري و پس‌انداز وجود دارد. علاوه براين، برخي ازكشورهاي موجود در نمونه همانند قطر و امارات داراي تجربه رشد پايدار و همچنين افزايش سرمايه گذاري مستقيم خارجي در كشورشان هستند، درحالي‌كه برخي ديگر از كشورهاي عضو اوپك وابستگي شديدي به درآمدهاي نفتشان دارند كه موجب يك رابطه بلند مدت ميان سرمايه گذاري و پس‌انداز مي‌شود.

This paper uses recently developed techniques of heterogeneous panel Co-integration in examining if national saving and investment exhibit any long run relationship among some selected OPEC countries. There is a significant and robust positive relationship between the ratio of gross domestic investment to GDP and the ratio of gross domestic saving to GDP in 11 OPEC countries. The evidence provides strong support for a systematic effect of ‘‘country-size’’ and ‘‘openness’’ on the saving–investment relationship. In addition, some countries in the sample (such as Qatar and UEA) have experienced stable growth and relatively raised inward FDI, while some other OPEC countries have been dependent very much on oil revenue leading to make a long-run relationship between their investment and saving.