تحليل و طبقه‌بندي سطوح توسعه‌يافتگي در راستاي برنامه‌ريزي راهبردي نواحي روستايي شهرستان تالش

تعادل بخشي توسعه در روستاها به عنوان مراكز اصلي تأمين امنيت غذايي جامعه، علاوه بر قابليت هاي اكولوژيك تا حد زيادي مرهون نظام برنامه ريزي است. اين امر با توجه به روند فزاينده شهرنشيني در آينده، براي توسعه متوازن و آمايش محيط و شكل - گيري جامعه شهري پايدار غيرقابل اجتناب است. از آنجا كه توسعه مفهومي چندبعدي است، بررسي سطوح و ابعاد توسعه و آگاهي از ميزان برخورداري نواحي مي تواند گامي مؤثر در تجديد سازمان و برنامه ريزي نواحي باشد. اين امر نه تنها از بعد روستايي، كه از جنبه منطقه اي داراي اهميت است. اين پژوهش با هدف شناخت مناطق برخوردار و محروم شهرستان تالش، در پي تشخيص تفاوت هاي ناحيه اي در زمينه شاخص هاي توسعه با روش استادي و ميداني است. شاخص هاي تحقيق در ابعاد آموزشي، بهداشتي، زيربنايي، اجتماعي، خدماتي، اداري و سياسي طبقه بندي شده و با استفاده از تكنيك تاپسيس و تلفيق شاخصها بررسي شده اند. جامعه آماري تحقيق دهستان هاي شهرستان تالش است. نتايج اين پژوهش نشان داد كه نخست دهستان هايي كه از ارتباط بيشتر و مناسب تري با مركز شهرستان برخوردارند، از ضريب توسعه يافتگي بالاتري برخوردارند. سپس دهستان حويق بالاترين و دهستانهاي اسالم و كوهستاني تالش پايين ترين ميزان توسعه يافتگي را داشته اند. در نهايت اين تحقيق نشان داد كه نابرابري و ناهمگني از نظر توزيع شاخص ها در ناحيه مورد بررسي صورت گرفته است.