نقش عوامل محيطي مؤثر برتخريب‌گرايي (ونداليسم) در كيفيت عرصه‌هاي عمومي شهري ( نمونه موردي: محله كبابيان همدان )

تخريب گرايي به معني تخريب ارادي اموال عمومي، به عنوان زير مجموعه اي از جرم و يكي از مشكلات مطرح جوامع شهري امروزي مي باشد. آثار تخريب گرايي علاوه بر هزينه ها و خسارات مالي وارده بر سرمايه هاي عمومي، موجب كاهش امنيت و در پي آن كاهش سطح كيفيت عرصه هاي عمومي شهري مي شود. روش تحقيق شامل روش توصيفي تحليلي و همچنين روش علي پس از وقوع بوده و ابزار گرداوي اطلاعات به صورت پيمايشي با مدل سنجش از طريق مشاهدات ميداني و پرسشنامه از بين شاخص هاي مركزي، ميانگين و ميانه و از شاخص هاي پراكندگي، انحراف معيار چند متغيره استفاده شده است. فرض نرمال بودن داده ها در سطح معناداري 5٪ با تكنيك كولموگروف اسميرنف آزمون شده و از آزمون اتك نمونه و آزمون ميانگين جامعه با استفاده از نرم افزار spss نيز استفاده شده است. نتايج نشان مي دهد، نبود نظارت عمومي، فقدان نورپردازي و وجود علايم و نشانه تخريب، از جمله عوامل مؤثر بر بروز تخريب گرايي و كاهش ميزان امنيت و كيفيت فضاهاي شهري هستند. بنابر اين تغيير در عوامل محيطي در فضاهاي شهري موجب كاهش و يا تغيير مكان وقوع رفتارهاي تخريب گرايانه افراد در فضاهاي شهري عمومي مي شود.