اثرات گيرنده هاي مركزي هيستامين و سيستم هيستامينرژيك بر ميزان مصرف آب و خوراك در جوجه هاي گوشتي

اين تحقيق با هدف بررسي اثر گيرنده هاي محيطي هيستامين در حالات سيري و گرسنگي بر مصرف خوراك و آب، در جوجه هاي گوشتي انجام شد. 32 قطعه جوجه گوشتي يك روزه، تا 4 هفتگي به صورت گروهي پرورش يافتند، اما در هفته چهارم به صورت انفرادي نگهداري شدند. داده ها در قالب طرح اندازه گيري هاي تكرار شده در زمان تجزيه واريانس شدند و مقايسه ميانگين ها با استفاده از آزمون LSMEANS صورت گرفت. تيمارها شامل كلرفنيرامين با مقادير تزريقي40 ميلي گرم بر كيلوگرم، فاموتيدين با مقادير 2/5 ميلي گرم بر كيلوگرم، هيستامين با مقادير يك ميلي گرم بر كيلوگرم و سرم فيزيولوژي بودند كه در سن 4 هفتگي جوجه ها با حجم تزريقي 0/5 ميلي ليتر و بصورت داخل صفاقي تزريق شدند. نتايج نشان دادند كه بين ميزان دريافت خوراك در جوجه هاي گرسنه با جوجه هايي كه دسترسي آزاد به خوراك داشتند، اختلاف معني داري وجود دارد، به طوريكه، هيستامين در حالت گرسنگي و سيري موجب كاهش در مصرف خوراك شد، ولي تاثير هيستامين در حالت سيري قابل ملاحظه تر بود. تزريق كلرفنيرامين در هر دو حالت گرسنگي و سيري، موجب كاهش مصرف خوراك شد. فاموتيدين در در حالت گرسنگي اثري بر ميزان مصرف خوراك نداشت ولي حالت سيري موجب كاهش مصرف خوراك گرديد. در رابطه با مصرف آب مي توان گفت كه كلرفنيرامين موجب كاهش مصرف آب پرندگان گرديد در حالي كه مهار گيرنده هاي H2 هيستامين توسط فاموتيدين، سبب افزايش مصرف آب در حالت گرسنگي و سيري شد. به طور كلي دو گيرنده H1 و H2 در ميزان اشتها و دريافت خوراك و آب دخالت دارند