تحليل پويايي فقر شهري در كلان شهر تهران 1375 - 90

Analysis of Urban Poverty

امروزه ضعف مطالعات فقرسنجي و رويكردهاي فرد مبنا در بررسي فقر در شهرها تقريباً بر همگان آشكار شده است. مي توان گفت شناخت و تحليل واقع بينانه فقر در مناطق شهري نيازمند افزودن بُعد مكاني و زماني مسئله است. زماني كه صحبت از فقر به ميان مي آيد، بُعد فضايي يا مكاني آن بايد درنظر گرفته شود. اين مقاله با روش توصيفي و تحليلي و با تكيه بر داده هاي بلوك آماري كلان شهر تهران در سه دوره سرشماري 1375-1385 و 1390 به بررسي تغيير و تحولات فقر و پويايي آن پرداخته تا بتواند الگوي فضايي تحرك فقر در اين كلان شهر را ارائه نمايد. نتايج تحقيق كه با استفاده از آماره موران محلي و خود همبستگي فضايي به دست آمده، نشان مي دهد كه فقر در كلان شهر تهران طي ادوار مورد مطالعه به سمت خوشه اي شدن حركت كرده و از حالت متفرق به وضعيت به هم پيوسته و خوشه اي تغيير شكل داده است كه مقدار آماره موران 0/31 براي سال 1375، 0/41 براي سال 1385 و 0/78 براي سال1390 مي باشد، نيز مويد همين امر است.

Today، the weakness of poverty Measuring and individual-based approaches to poverty survey in cities have been revealed to almost everyone. It can be said that the realization and analysis of poverty in urban areas requires adding spatial and temporal dimension of the problem When it comes to poverty، spatial or locational dimension should be considered. This paper It has been done with use of descriptive and analytical method and based on the statistical block data of Tehran metropolis in the three censuses of 1375-1385 and 1390 to Display the changes and evolution in poverty and its dynamics ،to present the spatial pattern of poverty mobility in this metropolis. The results of the study، which have been obtained using local moron statistics and spatial autocorrelation، show that poverty in Tehran metropolitan area has been moving towards clustering over the course of the study period and from a dispersed condition to a converging and clustered condition، That، the amount of Moran statistics is 0.31 for 1375، 0.41 for 1385 and 0.78 for 1390 It also confirms this matter.