دكترين مسئوليت حمايت در نظام حقوق بين‌الملل

Doctrine of the responsibility of support in International law system

دكترين مسئوليت حمايت، ارايه يك راهكار مثبت، مفيد و ضروري بين‌المللي براي توسعه صلح و امنيت در جهان و جلوگيري از نقض حقوق، قتل و كشتار است كه از كانال مجامع بين‌المللي در زماني كه دولت‌هاي مسلط در كشورها تمامي راه‌ها را براي اصلاح امور بسته‌اند و يا به قطعنامه‌هاي سازمان ملل بي‌توجهي كرده و خشونت را نسبت به مردمان خود روا مي‌دارند اعمال مي‌شود. مسئوليت حمايت به نوعي جامعه جهاني را در قبال حفظ صلح و امنيت مردم جهان، مسئول انگاشته است و بار مسئوليت حمايت و حفاظت از آنها در قبال نقض گسترده حقوق بشري را به مجامع بين‌المللي از جمله سازمان ملل متحد و شوراي امنيت سپرده است. اين دكترين گاهي در قالب پيشگيري و گاهي در قالب اقدام و دخالت مستقيم و در نهايت در قالب بازسازي، ظهور و بروز مي‌نمايد كه اين سازوكار بر اساس قواعد و مقررات بين‌المللي صورت مي‌پذيرد. البته در رويه عملي انتقاداتي به دكترين مسئوليت حمايت نظير مصلحت سنجي، دخالت سليقه، ترجيح نفع اعضاي داراي حق وتو بر كشور ستمديده، سوء‌استفاده از اهرم دخالت نظامي و... ديده مي‌شود كه همگي قابل بررسي و تامل است. در پژوهش پيش‌رو كه به روش تحليلي و توصيفي تنظيم شده است قصد داريم تا دكترين مسئوليت حمايت را از پيدايش آن تا به امروز مورد بررسي جامع و كامل قرار داده و تمامي جوانب حقوقي، از جمله مزايا و معايب آن را با نگاهي به اسناد بين‌المللي و رويه عملي مورد مطالعه قرار دهيم.

When hegemonic governments in other countries using all their powers to prevent reforms, violate people and disregard the United Nation resolutions the Doctrine of Responsibility for advocacy through international assemblies provided a useful international solution by preventing violations of rights, murder and killings to development of peace and security in the world. The Doctrine of Responsibility as a responsible international community is responsible for the maintenance of peace and security the people of the world, and the responsibility to protect them against widespread human rights violations has been entrusted to international bodies such as the United Nations and the Security Council. The doctrine of responsibility emerges in the form of prevention, action, direct intervention and ultimately in the form of reconstruction, and this mechanism is based on international rules and regulations. In the critique of the doctrine of responsibility such as expediency, interference with the tastes, and the interest of veto-wielding members in the oppressed state, there is a misuse of the leverage of military intervention, all of them are subject to review. In the present study, by using the analytical and descriptive method we intend to examine the comprehensive doctrine of responsibility from its creation up to now and consider all its aspects, including its advantages and disadvantages, according to international and procedural documents