كاربست نظريه انتقادي در تحليل پديده تروريسم در خاورميانه

رشد و گسترش تروريسم در منطقه خاورميانه با شكل گيري شبكه تروريستي القاعده در دهه 1990 و اعلام خلافت گروه داعش در ژوييه 2014 بعنوان خطرناك‌ترين تهديدها عليه بشريت تبديل‌ شده و به سبب پيوند آن با فناوري‌هاي جديد، يك معضل راهبردي را به وجود آورده و توانسته است سبب نقش-آفريني گروه هايي كوچك اما با ساختارهاي پيچيده در پهنه بين المللي شود. رشد اين پديده به ‌صورت فراگير تحقيقات گسترده اي را با نگاه اساسي به متغيرهاي متعدد مي طلبد. بنابراين پژوهش حاضر تلاش مي كند تا با محور قرار دادن مفروض ها و مفاهيم نظريه انتقادي روابط بين الملل، دلايل رشد تروريسم در منطقه خاورميانه را توضيح داده و كارآمدي اين نظريه را در تحليل پديده تروريسم در اين منطقه اثبات كند. بدين ترتيب سوالي كه در اينجا مطرح مي گردد اين است كه عوامل شكل گيري تروريسم در منطقه خاورميانه از منظر نظريه انتقادي چيست؟ يا اينكه در روابط بين الملل چگونه مي توان پديده تروريسم خاورميانه را تحليل كرد؟ در پاسخ، فرض بر اين است كه باتوجه به مفروض‌هاي نظريه انتقادي، در دولت-هاي ميزبان تروريسم بعنوان سطح تحليل ميانه، عواملي چون سيطره عقلانيت ابزاري و عدم مفاهمه در سپهر عمومي و ضعف جامعه مدني، سبب بسته شدن فضاي سياسي- اجتماعي بر كنشگران تكثرگرا و جنايات سازمان يافته بيرون از مجري دولت در اين منطقه شده و در سطح تحليل كلان سيطره هژمون و نفوذ آن در منطقه به واكنش نيروهاي ضدهژمون مواجه شده كه اين امر گروه ضد سيستم و رهايي‌بخش ساختارشكن در هر دو سطح را در قالب تروريسم افراطي داعش و القاعده برانگيخته است.