نظرية عدم اشتراك لفظي معناي عبادت در قرآن

The Theory of the Lack of Verbal Commonality in the Meaning of Worship in the Qur'an

اغلب مفسران عبادت در قرآن را مشترك لفظي دانسته اند. در حالي كه گوهر معنايي عبادت در لغت، خضوع بوده و خضوع در مقابل كسي يا چيزي به عنوان رب بودن او، عبادت اوست. اين معنا همة كاربردهاي قرآني اين ماده را پوشش مي دهد. بنابراين عبادت در قرآن مشترك لفظي نيست؛ در قرآن كريم عبادتي اصيل و پذيرفتني وجود دارد و آن عبادت خداوند متعال است. در ساير عبادت ها مثل عبادت بت ها، طاغوت، شيطان، حكما و پيامبران، فرشتگان و جنيان، خطا در تشخيص وجود دارد. اطاعت صرف يا خضوع صرف معنا كردن عبادت يا مواردي از اين دست در هر يك از اين كاربردها خطاست و كاستي هايي است.

The word “worship” in the Quran has been considered to have verbal commonality by most of exegetes, while the essence of the literal meaning of the word “worship” is humility and humility toward somebody or something as lord is worship. This meaning covers all usages of the material in the Quran. Therefore, worship in the Holy Quran is not verbally common. There is a genuine and acceptable worship in the Quran; i.e., the worship of the Almighty Allah. There is an error of detection in other forms of worship like the worship of idols, tyrant, evil, the wise people and the prophets (AS), Angeles and the jinns. To consider that the word “worship” is meant absolutely obedience or humility, or so forth in each of these usages is mistake and bears some defect