آمايش منطقه اي جاذبه هاي گردشگري با تاكيد بر توان هاي اكوتوريسم (استان كهگيلويه و بويراحمد)

Regional Spatial Planning of Rural Tourism Attractions with an Emphasis on Ecotourism Potentials of Kohgiluyeh-BoyerAhmad Province

توسعه جرياني چند بعدي است كه مستلزم تغييرات اساسي در ساختارهاي اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي جامعه است و نشان دهنده حركت مجموعه نظام اجتماعي، همراه با نيازهاي متنوع و خواسته هاي افراد و گروه هاي اجتماعي، از حالت نامطلوب به سوي وضعيت مادي و معنوي مطلوب است. آمايش سرزمين بهترين نوع توزيع جغرافيايي فعاليت ها با توجه به منابع طبيعي و انساني است. گردشگري موتور محرك رشد و توسعه به ويژه در كشورهاي در حال توسعه است و اغلب به عنوان وسيله اي به منظور توسعه اقتصادي مناطق در نظر گرفته مي شود. تناسب بين مزاياي گردشگري، جهات توسعه فعاليت گردشگري را مشخص و از عوامل پايدار گردشگري است. توسعه گردشگري در يك منطقه همواره متاثر از توان ها و قابليت هاي محلي است. بنابراين، در جوامع علاقه مند به توسعه گردشگري براي دستيابي به پايداري گردشگري، سنجش توان هاي محيطي از يك سو و انتخاب گونه مناسب گردشگري از اهميت ويژه در آمايش سرزمين برخوردار است. اين پژوهش به دنبال ارزيابي نقش برنامه ريزي و آمايش جاذبه هاي گردشگري روستايي و اكوتوريسم در استان كهگيلويه و بويراحمد است. اين بررسي با مطالعه توصيفي- تحليلي و با بهره گيري از روش اسنادي- ميداني در 153 نقطه روستايي بالاي 100 خانوار در استان كهگيلويه و بويراحمد با اجراي مدل گاتمن به منظور سطح بندي فضايي روستاها به لحاظ آمايش فضايي جاذبه هاي گردشگري و دست يابي به اهداف تحقيق انجام شده است. نتايج حاكي است منطقه از توان هاي طبيعي و اكوتوريستي متعدد و متنوعي در جهت توسعه گردشگري برخوردار است اما توزيع خدمات و تاسيسات در كانون هاي جاذب روستايي نامتعادل است.

Development is a multidimensional process that requires fundamental changes in social، economic and cultural structures of a society and it essentially reflects the movement of social system complex، along with fundamental diverse needs and desires of individuals and social groups، from undesirable to desirable material and spiritual status. Land use planning is the best geographical distribution activities according to the natural and human resources. Tourism is the engine of growth and development، especially in developing countries، and it is often regarded as a means to economic development in the regions. The balance between the benefits of tourism would specify the directions of tourist activity development and is one of the factors of tourism sustainability. Regional tourism development has always been affected by the local capabilities. So، to achieve sustainable tourism، in communities interested in tourism development، assessment of environmental capabilities on the one hand and selection of the appropriate type of tourism is of particular importance in spatial planning. This study aims to evaluate the role of planning of rural tourism and ecotourism attractions in Kohgiluyeh and Boyer Ahmad province. The lack of ranking and scientific and systematic attitude in determining the spatial position of rural tourism attractions tourist facilities and equipment and therefore inappropriate distribution of tourism facilities and equipment are among the fundamental problems evident in studies and plans for tourism development at the national، regional and local level. This fact is more tangible in rural tourism of Kohgiluyeh and Boyer-Ahmad province despite having potential capabilities in the development of rural tourism and ecotourism.