تبيين معناهاي نازيباشناسانه ي بيماري، رنج و مرگ در اشعار نيما يوشيج

Sickness, Pain and Death in the Poetry of Nima Yushij

در اشعار نيمايوشيج، شاهد ظهور مضامين نازيباشناسانه زخم، بيماري، خون، رنج و احتضار هستيم. مقاله حاضر با تامل دراين اشعار به نحوه چگونگي بازنمايي اين مضامين ميپردازد و معناهاي مستتر دراين تصاوير را واكاوي ميكند. روش پژوهش، تحليلي است كه سعي دارد تا از تفسيرهاي زيباشناسانه صرفاً صوري عبور كرده و بر اساس درونمايه هاي ادبيات موجود در اين زمينه، نخست با تـاكيد بر گفتمان مشروطه و تحليل اشعار نيما در اين گفتمان نشان دهد كه اين اشعار را چگونه ميتوان به مثابه بازنمايي كشتار و خونريزي زمان خويش توضيح داد و از وجهي ديگر حضور بدن بيمار را نشاني از دموكراسي خواهي و حضور صداهاي اقليت تفسير كرد. مباني نظري اين پژوهش با تكيه بر تاملات انديشمنداني چون شارل بودلر و ليندا ناكلين طرحريزي شده است. بر اساس ديدگاه ناكلين در خصوص بدنهاي زخمي و بيمار سعي ميشود از ميان رفتن انسجام و تماميت بدن در اين اشعار به منزله استعاره اي از فقدان تبيين شود؛ فقداني كه جهان نامنسجم و بدون كليت و قطعيت مدرن برآمده از آن شمرده ميشود. در نگره بودلر نسبتي ميان حساسيت هنرمند و حساسيت بيمار برقرار است؛ از اين رهگذر تجربه هاي بيماري و مرگ در اشعار نيما به زباني تازه، فهم و تبيين ميشود. در نهايت تاكيد ميشود كه تصوير بيماري و مرگ در هنر نه به معناي زوال و نيستي بلكه ميتواند به معناي «تولدي ديگر» درك و استنباط شود. به بيان ديگر از رهگذر اين مضامين نازيباشناسانه درك جديدي از هنر و زيبايي حاصل مي شود.

The aim of this essay is to show how themes of wound، sickness، blood، pain and death are represented in the poetry of Nima Yushij، and their implicit meanings. Based on the discourse of the Constitution period it is argued that such themes represent slaughter and bloodshed. On the other hand، the image of sick bodies can be interpreted as a sign of democracy and the presence of minority voices. The paper takes advantage of the ideas of Charles Baudelaire and Linda Nochlin. According to Nochlin's views on wounded and sick bodies، lack of body’s cohesion in Nimaꞌs poetry can be considered as a metaphor of absence. This absence has created a modern world without cohesion and certainty. It is argued that experiences of sickness and death in Nimaꞌs poetry is based on a relationship between artist’s sensitivity and that of the patient، as Baudelaire stated. Finally، it is concluded that injury، sickness and death’s image in art does not mean decay and non-existence; it means “new birth”. In other words، we can understand a new meaning of art and beauty via non-aesthetic themes.